Wojna magów z templariuszami – trwający od 9:37 Smoka konflikt pomiędzy magami a templariuszami. Jego zarzewiem było powstanie w Kirkwall, zapoczątkowane wysadzeniem miejscowego zakonu przez apostatę Andersa oraz następujące później rozwiązanie Kolegium Zaklinaczy po odrzuceniu wniosku o zniesienie Kręgów. Konflikt zaostrzył się, gdy konfraternie zaklinaczy w wyniku głosowania podjęły decyzję o oddzieleniu się Kręgu Maginów od Zakonu, co w roku 9:40 Smoka doprowadziło do przewrotu w Białej Iglicy w Val Royeaux.
Przyczyny[]
Po śmierci wicehrabiego Marlowe’a Dumara i jego syna podczas pierwszej bitwy o Kirkwall, władzę w mieście przejęła komtur Meredith, co wywołało niezadowolenie tak obywateli, jak i magów. Sankcje komtur wobec tych ostatnich z czasem stawały się coraz ostrzejsze, podczas gdy szlachta zaczęła sprzeciwiać się jej rządom. Wielu mieszkańców żądało, żeby hrabią został Hawke, Bohater Kirwall.
Sankcjom wobec magów publicznie sprzeciwił się pierwszy zaklinacz Orsino, twierdząc, że komtur postradała zmysły, widząc maleficarum tam, gdzie ich nie ma. Wielka kapłanka Elthina odmówiła opowiedzenia się po którejś ze stron, próbując jednocześnie doprowadzić do porozumienia. Boska, świadoma rosnących niepokojów i działających w mieście rezolucjonistów, wysłała do miasta agentkę mającą ocenić zagrożenie i ostrzec Elthinę, żeby opuściła Kirkwall. Ta odmówiła jednak porzucenia swoich wiernych.
W roku 9:37, po kolejnej konfrontacji Orsina i Meredith, apostata Anders zapowiedział, że nie pozwoli więcej templariuszom ciemiężyć magów. Doprowadził do wysadzenia w powietrze zakonu w Kirkwall, zabijając wszystkie przebywające w nim osoby, w tym wielką kapłankę, co ostatecznie zaprzepaściło szanse na zawarcie pokoju. Twierdząc, że mieszkańcy miasta będą domagać się krwi, Meredith natychmiast powołuje się na Prawo Likwidacji, a Bohater Kirkwall zmuszony zostaje do opowiedzenia się po którejś ze stron. Podczas walk templariuszy z magami miasto pogrąża się w chaosie – niektórzy magowie korzystają z magii krwi, zamieniając się w plugawce i wypuszczając na ulice demony. Kulminacyjnym momentem zamieszek jest bitwa w Katowni, siedzibie miejscowego Kręgu, podczas której ginie większość jego członków, w tym pierwszy zaklinacz Orsino. Podwładni Meredith obracają się przeciwko niej, kiedy ta domaga się stracenia Bohatera, przez co oskarżeni zostają o korzystanie z magii krwi. Komtur zostaje spetryfikowana, próbując zaczerpnąć zbyt dużo mocy ze swojego miecza z czerwonego lyrium.
Wybuchający zakon w Kirkwall
Informacje o wydarzeniach w Kręgu w Kirkwall rozniosły się po całym kontynencie. Niektóre Kręgi powstały, oburzone tym, że templariusze powołali się na Prawo Likwidacji, chcąc wybić cały Krąg za przestępstwo popełnione przez pojedynczego apostatę. Skutkiem tego było zwiększenie restrykcji templariuszy wobec magów, mające zapobiec dalszym niepokojom.
Mimo tego Kolegium Zaklinaczy podczas swojego ostatniego spotkania w Cumberlandzie, które miało miejsce w roku 9:38, za namową starszej zaklinaczki Wynne opowiedziało się przeciwko secesji od Zakonu, głosując wbrew woli nowo wybranej wielkiej zaklinaczki Fiony. Mimo to wielu przedstawicieli frakcji libertariańskiej kontynuowało namawianie magów do zbuntowania się.
Obawiając się, że wojna pomiędzy magami a templariuszami rozgorzeje również w Orlais, cesarzowa Celene I zaapelowała do Boskiej o podjęcie działań i zduszenie walk w zarodku, zanim zmuszona zostanie do wystawienia wojsk mających walczyć z własnymi krajanami.
W ciągu następnego roku nasilały się spięcia w Kręgu w Białej Iglicy. Justynia V, chcąca wykorzystać swoją pozycję do zreformowania Kręgu Maginów, a tym samym zakończyć problemy, spotkała się z oporem zarówno ze strony templariuszy, jak i magów. Mimo sprzyjania magom, w roku 9:39 Boska stała się celem próby zabójstwa, przeprowadzonej przez Jeannota, jednego ze starszych zaklinaczy z Białej Iglicy. W odpowiedzi na zamach wielki Poszukiwacz Lambert przejął kontrolę nad Kręgiem w Białej Iglicy i stacjonującymi w niej templariuszami.
Bunt w Białej Iglicy[]
Arcymag Wynne, działając na polecenie Justynii V, wzięła swojego syna Rhysa – starszego zaklinacza Białej Iglicy – jego przyjaciółkę Adrianę i kapitan templariuszy Evangeline de Brassard do fortecy Adamant w celu uratowania jej przyjaciela Faramonda, wyciszonego który stał się niespodziewanie plugawcem. Uwalniając Faramonda udało jej się znaleźć sposób na odwrócenie rytuału wyciszenia.
Wynne przedstawiła te informacje Boskiej Justynii V. Mimo silnych sprzeciwów ze strony wielkiego Poszukiwacza Lamberta, Boska stwierdziła, że musi zebrać się konklawe pierwszych zaklinaczy, które usłyszy rewelacje o Faramondzie i przedyskutuje je. Na zebranie przybyło jedenastu z piętnastu pierwszych zaklinaczy, w tym wielka zaklinaczka Fiona. Uczestniczyli w nim również Wynne, Rhys i Adriana. Mimo obserwacji przez templariuszy, wielka zaklinaczka po raz kolejny podjęła próbę przegłosowania oddzielenia się Kręgów od Zakonu. Zanim doszło do głosowania, spotkanie zostało przerwane przez Lamberta, który ogłosił, że Faramond został zamordowany, a nóż, którym go zabito, znaleziono w komnatach Rhysa. Rzeczywistym sprawcą zabójstwa była Adriana, wiedząca, że Wynne po raz kolejny przekona Krąg do opowiedzenia się przeciwko niezależności. Zabiła więc Faramonda, ażeby matka Rhysa porzuciła swoje negatywne stanowisko chcąc ratować syna. Podejrzewając, że Rhys został wrobiony przez Poszukiwaczy, magowie odmówili poddania się, przez co zostali zaatakowani przez templariuszy.
Początkowo magowie walczyli w samoobronie, jednak kiedy jeden z templariuszy zabił poddającego się maga, w furii zaatakowali i zabili kilku templariuszy. Zginęło kilku pierwszych zaklinaczy, większość magów – w tym Rhys – zostało uwięzionych, uciec udało się jedynie Wynne i Evangeline. Obie kobiety powróciły do Białej Iglicy w towarzystwie golema Shale i Leliany, agentki Boskiej. Sama Boska wezwała w tym czasie do siebie Lamberta i jego templariuszy, co było podstępem, mającym zapewnić powodzenie akcji ratunkowej.
Evangeline, Wynne i Shale udało zniszczyć się filakteria przechowywane w Białej Iglicy, w tym te należące do pozostałych przy życiu pierwszych zaklinaczy, z kolei Leliana poprowadziła więźniów w bezpieczne miejsce. Po wydarzeniach w Kirkwall, pozostali magowie w Białej Iglicy również powstali przeciwko templariuszom. Gdy Lambert wrócił na miejsce po spotkaniu z Boską, większość templariuszy w Kręgu została wyrżnięta.
Odwrót na Rubieże Andorala[]
Ocalali pierwsi zaklinacze, wśród których znajdowała się wielka zaklinaczka, schronili się w fortecy na Rubieżach Andorala. Większość z piętnastu istniejących Kręgów zbuntowała się przeciwko templariuszom, a w następnych miesiącach na Rubieże przybyły tysiące magów. Według szacunków, setki magów na blankach były w stanie odeprzeć dziesięciokrotnie liczniejszą armię.
Około miesiąca po bitwie w Białej Iglicy wielka zaklinaczka ponownie zaproponowała głosowanie nad niezależnością Kręgów. Ponieważ kilku pierwszy zaklinaczy zginęło lub było nieobecnych, magów reprezentowały ich konfraternie, stwierdzające, że zgodzą się z decyzją, bez względu na to, czy w wyniku głosowania magowie opowiedzą się za niezależnością, czy zachowaniem status quo. Lojaliści optowali za nieoddzielaniem się od Zakonu, argumentując, że nie będą w stanie pokonać templariuszy, który to argument popierała większość małych konfraterni. Większe konfraternie, libertarianie i ekwitarianie opowiadali się za walką, twierdząc, że dalsze poddaństwo będzie skutkowało zaostrzeniem warunków we wszystkich Kręgach.
W wyniku głosowania bardzo niewielką ilością głosów zdecydowano się na oddzielenie od Zakonu. Magowie opowiadający się przeciwko secesji wkrótce zostali zmuszeni do walki ze swoimi zbuntowanymi ziomkami, co przyczyniło się do rozłamu na dowodzonych przez pierwszą zaklinaczkę Vivienne de Fer „lojalistów”, chcących zachować system Kręgów i zakończyć wojnę, i „izolacjonistów”, którzy zamiast walczyć woleli zejść do podziemia.
Bunt templariuszy i Poszukiwaczy[]
W roku 9:40 Smoka wielki Poszukiwacz Lambert zerwał traktat nevarski, podporządkowujący poszukiwaczy i templariuszy Boskiej w celu kontrolowania Kręgów, stwierdzając, że w obliczu działań Justynii V podczas wydarzeń w Białej Iglicy są one nieważne. Poszukiwacze i templariusze przestali odpowiadać przed Zakonem. Lambert przewidywał, że kiedy rebelia magów zostanie zdławiona, Zakon zmuszony będzie wybrać nową Boską i zawrzeć nowy traktat z Poszukiwaczami i templariuszami. Pierwszy Poszukiwacz zniknął bez śladu niedługo po zerwaniu traktatu nevarskiego.
Krąg Maginów i zakon templariuszy, niekontrolowane już przez zakon, zaczęły przygotowywać się do otwartej wojny.
Likwidacja w Dairsmuid[]
W Dairsmuid, stolicy Rivanu, templariusze powołali się na Prawo Likwidacji, ponieważ członkowie miejscowego Kręgu mogli swobodnie komunikować się ze swoimi rodzinami i szkolić kobiety na jasnowidzki. Obroną Kręgu dowodziła pierwsza zaklinaczka Rivella, korzystająca z umiejętności, jakich nauczyła się od swojego ojca, kapitana Revauda ze Szczęśliwej Armady. Templariusza i Poszukiwacze wyrżnęli wszystkich magów z Kręgu, odnosząc jednak przy tym ciężkie straty.
Mediacje Zakonu[]
W roku 9:40 Smoka, po ponad dziewięciuset latach względnej stabilności, Zakon andrastański zatrząsł się w posadach. Oddzieliły się od niego wszystkie Kręgi, a wielu templariuszy i Poszukiwaczy zbuntowały się przeciwko jego zwierzchnictwu, na własną rękę zaczynając polowania na magów.
Monarchia Fereldenu zaoferowała zbuntowanym magom azyl w Redcliffe. Ci, wdzięczni, przyjęli ofertę, jednak w ślad za nimi podążyły oddziały templariuszy, a potyczki zwaśnionych stronnictw stały się chlebem powszednim na Zaziemiu.
Boska, zdesperowana żeby zakończyć konflikt, przydzieliła pozostałych wiernych jej Poszukiwaczy do odszukania jedynych dwóch osób w całym Thedas mających na tyle wpływów i posłuchu, że mogłyby pogodzić obie strony i stanąć na czele Inkwizycji. Jedna z jej agentek, Leliana, została oddelegowana do odnalezienia swojego niegdysiejszego towarzysza podróży, komendanta Szarej Straży w Fereldenie. Poszukiwaczka Kasandra Pentaghast wysłana została do Kirkwall w celu znalezienia Hawke’a, Bohatera Kirkwall. Pojmała jednego z jego towarzyszy, krasnoluda Varrika Tethrasa, żeby przesłuchać go i odkryć miejsce pobytu Bohatera, udało jej się jednak dowiedzieć tylko tyle, że ten żyje. Ukontentowana Kasandra wraz ze swoim oddziałem Poszukiwaczy opuściła miasto.
Magowie i templariusze zmierzający do Świątyni Świętych Prochów na konklawe
W roku 9:41 Smoka Zakon zwołał odbywający się w Świątyni Świętych Prochów pokojowy szczyt, podczas którego walczący mieli dojść do porozumienia i zakończyć rozlew krwi. Przywódcy oby frakcji, obawiając się pułapki, wysłali swoich emisariuszy. Podczas szczytu Koryfeusz, pradawny mroczny pomiot i niegdysiejszy magister, współpracujący z podległymi mu magami Szarej Straży, pojmał Boską, zamierzając złożyć ją w ofierze, żeby za pomocą starożytnej elfickiej kuli wejść cieleśnie do Czarnego Miasta i zasiąść na tronie Stwórcy. Jego rytuał został przerwany przez jednego z uczestników szczytu, który niechcący dotknął kuli, co wywołało eksplozję, która zniszczyła świątynię i pochłonęła życia tysięcy znajdujących się w niej osób, rozdzierając przy tym Zasłonę, tworząc ogromny wyłom do Pustki i liczne mniejsze rozdarcia w całym Thedas. Wskutek tego kontynent zalany został przez zastępy demonów i duchów wychodzących z Pustki. Jedynym ocalałym była osoba, która dotknęła kuli, znaleziona przez siły Zakonu ze znamieniem na ręce, emanującym tym samym rodzajem magii co Wyłom.
Odrodzenie Inkwizycji[]
Ocalały odzyskał przytomność po trzech dniach, zostając oskarżonym przez Ręce Boskiej o spowodowanie wybuchu i stworzenie Wyłomu. Mimo nalegań kanclerza Roderyka Asignona, żeby zabrać ocalałego do Val Royeaux i postawienie go przed sądem, Kasandra dała mu szansę dowiedzenia niewinności i użycia znamienia celem zamknięcia Wyłomu. Próba ta powiodła się połowicznie – chociaż wyłom nie został zamknięty, zapobieżono jego powiększaniu się.
Leliana, Kasandra Pentaghast, Cullen Rutherford i Józefina Montilyet debatujący nad powołaniem do życia nowej Inkwizycji
W następnych dniach wśród mieszkańców Azylu rozeszła się plotka, jakoby ocalałego uratowała tajemnicza kobieta, uznana przez nich za prorokinię Andrastę, toteż ocalałego okrzyknięto Heroldem Andrasty. Chociaż Asignon w dalszym ciągu przekonany był o winie Herolda, Pentaghast – wierząc, że jest on wysłannikiem Stwórcy – wraz z Lelianą spełniły ostatni nakaz zmarłej Boskiej, powołując do życia Inkwizycję, mającą działać niezależnie od Zakonu w celu odnalezienia odpowiedzialnych za stworzenie Wyłomu. Korzystając ze swoich wpływów Asignon nastawia Zakon przeciwko Inkwizycji, twierdząc, że jej członkowie są heretykami podążającymi za fałszywym heroldem, co klerycy uznają za bluźnierstwo.
Odnowiona Inkwizycja rozpoczyna poszukiwania sojuszników, którzy wspomogą ją w zamknięciu Wyłomu. W tym celu zdecydować musi, czy opowiedzieć się za magami, czy za templariuszami.
Dalsza eskalacja konfliktu[]
Po zniszczeniu Świątyni Świętych Prochów wojna rozgorzała na nowo. Szczególnie dotkliwie dała się ona we znaki na Zaziemiu, w dalszym ciągu będącym azylem dla zbuntowanych magów tropionych przez templariuszy. Przedstawiciele obu frakcji terroryzowali region, atakując każdą napotkaną osobę, dopóki na miejscu nie pojawiła się Inkwizycja i nie dokonała czystki na ekstremistach.
Po zniknięciu Lamberta van Reevesa, wielkim Poszukiwaczem został Lucjusz Corin, prowadząc zarówno Poszukiwaczy, jak i templariuszy przeciwko magom. Corin dobrowolnie pozwolił Koryfeuszowi zastąpić się demonem zazdrości, który zaczął podawać templariuszom czerwone lyrium, twierdząc, że jest znacznie lepsze od zwykłego lyrium stosowanego przez Zakon. Myśląc, że czerwone lyrium jest tylko kolejnym narzędziem, templariusze zaczęli je przyjmować zgodnie z rozkazem. Dowódcy templariuszy zostali spaczeni, spaczając następnie swoich podwładnych. Niedługo później zażywający czerwone lyrium zaczęli się zmieniać, na ich skórze pojawiły się żyły tego surowca – w ten sposób narodzili się dowodzeni przez Koryfeusza czerwoni templariusze.
Gdy wojna zaczynała stawać się coraz brutalniejsza, wielu zbuntowanych magów i apostatów przyłączyło się do Fiony w Redcliffe. Wyciszeni, w większości ignorowani przez buntowników, stali się celem Venatori, polujących na nich w celu tworzenia okularów.
Wśród zbiegów przybyłych do Redcliffe znajdowali się tevinterscy szpiedzy, zachęcający buntowników do zawarcia sojuszu z Tevinterem w celu zakończenia wojny. Fiona zgodziła się na sojusz, zaś magister Gereon Alexius skorzystał z magii czasu, żeby sfinalizować go w odpowiednim czasie. Alexius, należący w rzeczywistości do Venatori, zaczął okupować zamek Redcliffe, odcinając buntowników od ich dobroczyńców. Gdy przetrwanie magów zaczęło zależeć od sojuszu z Tevinterem, Alexius zmienił jego warunku – protekcja i ewentualne przyjęcie obywatelstwa tevinterskiego zamienione zostało na wcielenie wszystkich buntowników do armii Imperium dowodzonej przez Alexiusa. Następnie nakazał siłą wyrzucić mieszkańców Redcliffe z ich domów.
W międzyczasie, korzystając z rad matki Giselle, Inkwizycja udała się do Val Royeaux, żeby przemówić do kapłanek i rozwiać wątpliwości co do Herolda. Na miejscu okazuje się, że pełno w nim templariuszy, zaś mieszkańcy miasta sądzą, że mają oni chronić ich przed Inkwizycją. Wielebna matka Hevarra oskarża Herolda o zamordowanie Boskiej, Kasandra z kolei zapewnia, że celem Inkwizycji jest przywrócenie porządku. Gdy pojawia się Corin ze oddziałem templariuszy, Hevara zakłada, że przybył wrócić na łono Zakonu i położyć kres Inkwizycji, ten jednak upokarza Hevarę i ogłasza, że Val Royeaux nie jest godne ochrony ze strony templariuszy, po czym odchodzi.
Sojusz z templariuszami: Herold, wspierany przez dziesięć orlezjańskich rodów szlacheckich, przybywa do Reduty Therinfal, mając zamiar przekonać templariuszy do pomocy w zamknięciu Wyłomu. Odkrywa, że templariusze zażywają czerwone lyrium i zostaje przez nich zaatakowany. Przyłącza się do niego templariusz Delrin Barris, przeczuwający, że sytuacja nie jest w porządku. Na jaw wychodzi, że Corin jest w rzeczywistości demonem zazdrości, który więzi Herolda w Pustce, chcąc zająć jego ciało i przejąć władzę nad Inkwizycją. Heroldowi udaje się wydostać z Pustki przy pomocy ducha Cole’a i pokonać demona, a następnie uzyskać pomoc od pozostałych przy życiu templariuszy, którzy zostają sprzymierzeńcami Inkwizycji lub zostają wcieleni do jej armii po rozwiązaniu zakonu.
Sojusz z magami: W Val Royeaux Herold spotyka Fionę, która prosi go o spotkanie w Redcliffe w celu przedyskutowania potencjalnego sojuszu. Po przybyciu na miejsce zaklinaczka twierdzi, że nigdy wcześniej z nim nie rozmawiała, sugerując, że Herold spotkał uzurpatorkę lub, co bardziej prawdopodobne, jest to skutek użycia magii czasu, której efekty od jakiegoś czasu zauważalne są w okolicach Redcliffe. Wyjawia, że obawiając się śmierci swoich pobratymców, w akcie desperacji przystała na sojusz z Tevinterem, wedle którego podlegli jej magowie zobowiązani są do dziesięcioletniej służby Imperium, zanim zostaną jego obywatelami. Dzięki informacjom Doriana Pavusa i syna Alexiusa, Feliksa, Herold odkrywa, że magister jest agentem Venatori, który wykorzystał magię czasu, żeby zmusić do sojuszu buntowników. Z pomocą Doriana Heroldowi udaje się dostać do zamku Redcliffe, gdzie Alexius korzysta z magii czasu, wysyłając Herolda i jego drużynę w przyszłość, w której nieobecność Inkwizycji skutkuje rozrostem Wyłomu i zajęciem przez Koryfeusza całego południowego Thedas. Drużynie udaje się pokonać Alexiusa i wrócić do teraźniejszości, gdzie pojmują prawdziwego magistra. Na miejscu pojawia się monarcha Fereldenu, nakazujący opuścić magom kraj. Herold może zawrzeć z nimi sojusz, wcielając ich do Inkwizycji jako pełnoprawnych sojuszników lub jako więźniów.
Rezultaty[]
Z pomocą pozyskanych sojuszników Heroldowi udaje się zamknąć Wyłom, jednak jeszcze tego samego dnia stanowiący siedzibę Inkwizycji Azyl zostaje zaatakowany i zniszczony przez Koryfeusza i jego armię – Venatori (jeżeli Herold pomógł templariuszom) lub czerwonych templariuszy (jeżeli Herold pomógł magom). To oznacza koniec wojny, ale początek zupełnie nowej.
