Wielka Gra

Wielka Gra, najczęściej nazywana po prostu Grą – termin odnoszący się do rozgrywek politycznych i machinacji prowadzonych przez szlachtę i władców Orlais. Orlezjańska polityka uznawana jest za niezwykle skomplikowaną „grę” lub „taniec” intryg, uwodzenia, ambicji i skandali – takie podejście do polityki, kultury i moralności uważane jest za kwintesencję orlezjańskości. Walka o wpływy w polityce i we własnych rodach charakteryzująca Grę jest równie powszechna, co noszenie masek w miejscach publicznych, będące zarazem nieodłącznym jej elementem i jedną z najbardziej podstawowych jej form.

Charakterystyka

Dla orlezjańskich szlachciców status i pozory są rzeczami najważniejszymi. Kultura cesarstwa znana jest z bezustannych sporów, a każda rodzina w ten czy inny sposób zaangażowana jest w Grę.

Celem Gry jest zdobycie przewagi nad konkurencyjnymi arystokratami, a środkiem do osiągnięcia tego celu często są bardowie. Orlezjańskie społeczeństwo dopuszcza wiele chwytów mających na celu awansowanie w jego hierarchii. Podstawowa zasada Gry mówi, że wszystko – włącznie z morderstwem – jest dozwolone, dopóki gracz nie zostanie przyłapany. Bezpośrednie powiązanie gracza z jakimś wydarzeniem nie jest pożądane, paradoksalnie jednak graczom zależy na tym, żeby zostali zauważeni. Osoba znana jako doświadczony gracz cieszy się wśród swoich rówieśników dyskretnym szacunkiem. Ze względu na skomplikowanie, Gra nie jest przeznaczona dla niewtajemniczonych, którzy mają w niej niewielkie szanse powodzenia. Powszechne jest przekonanie, że w Grze przelano więcej krwi, niż w jakiejkolwiek wojnie z udziałem Orlais.

Nie-Orlezjanie uważają, że niższe klasy są niechętne Grze, która uniemożliwia im awans społeczny. W rzeczywistości jednak większość plebejuszy pożąda takiego awansu, a płonna nadzieja na znalezienie szczodrego patrona albo pozyskania funduszy wystarczających do zyskania miejsca w Radzie Heroldów sprawia, że zaskakująco chętnie akceptują oni warunki Gry. Orlais jest znacznie mniej merytokratyczne, niż się wydaje, a Gra często służy temu, żeby odsiać ziarno od plew.

Dość silną pozycję w Grze odgrywa również Zakon andrastański. Chociaż powszechnie uważa się, że stoi on ponad szlacheckimi rozgrywkami, templariusze i kapłanki z Orlais są jednak częstymi ich uczestnikami. Boska Justynia V uznawana była za jednego z najbardziej utalentowanych graczy.

Orlezjańska szlachta jest bardziej niż chętna do noszenia w miejscach publicznych wyszukanych masek. Ozdobione są one heraldykami rodowymi, pozwalającymi na ich podstawie zidentyfikować większość rodów. Przykładowo, przedstawiciel rodu z lwem w herbie nosi maskę z symbolem lwa. Służba i służący noszą mniej skomplikowane maski rodu, któremu służą. Orlezjanie są dobrze zaznajomieni z symbolami rodowymi, a osoba, która odważy się nosić maskę nie swojego rodu i zostanie na tym nakryta, ryzykuje rychłą śmiercią.

Równie popularne, co noszenie masek, jest noszenie makijażu – zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn. Zwyczaj ten praktykowany jest nawet wśród kawalerów. Chociaż kobiety i mężczyźni stosują inny rodzaj makijażu, dla nie-Orlezjan ich rozróżnienie jest trudne. Makijaż może wyraźnie wskazywać na status społeczny noszącej go osoby. Im lepszej jest on jakości, z im rzadszych materiałów go wykonano, im bardziej nietypowe barwniki i konsystencję wykorzystano, tym wyższy jest status takiej osoby.

Historia

Gra wywodzi się od Jeshavis, gyðja klanu Cyrean (protoplastów Orlezjan), nazywanej „Matką Orlais”. Była ona żoną jednego z dwóch synów Maferata i Andrasty i zmanipulowała ich obu, żeby chronili jej lud przez wpływami Alamarri.

Kiedy cesarz Kordillus Drakon I założył Cesarstwo Orlais, orlezjańska szlachta posiadała już skomplikowany system tytułów. Drakon, zaniepokojony tym, że system taki prowadził do brutalnych walk o awanse, zniósł wszystkie tytuły poza cesarzem, lordem i lady, mając nadzieję, że tym samym położy kres Grze. Działanie takie okazało się jednak bezskuteczne – zamiast tytułów, szlachcice zaczęli „gromadzić” symbole prestiżu, takie jak patronaty i więzi rodzinne. Zamiast zakończyć Grę, przyczyniło się to do zintensyfikowania szlacheckich zagrywek, będących jej raison d’être.

Do momentu jej śmierci około roku 9:20 Smoka, najcenniejszą nagrodą w Grze było wkupienie się w łaski lady Mantillon – rzekomej kochanki cesarza Floriana i szarej eminencji Orlais, która następnie zabiła cesarza, a na tronie posadziła jego bratanicę, Celene.

Metody

Muzyka, maski, kosmetyki i tańce stanowią podstawy orlezjańskiej szlachty, co naturalnie przekłada się na to, że wielkie bale maskowe stają się polem bitwy dla uczestników Gry. Na takie przyjęcia tradycyjnie zaprasza się przyjaciół i wrogów, co przyczyniło się do narodzin profesji bardów – wędrownych muzyków wyszkolonych w sztuce szpiegostwa, kradzieży i skrytobójstwa. Ich udział jest dla graczy jednym z najbardziej ekscytujących elementów Gry, a szlachcice witają ich z otwartymi ramionami, nawet jeżeli podejrzewają, że mogą mieć oni złe zamiary. Kontrolowanie takich agentów jest jedną z najważniejszych części Gry.

Skrytobójstwo

Jedną z organizacji ściśle współpracujących ze szlachtą jest Dom Spoczynku, mało znana pospólstwu gildia skrytobójców, której specjalnością jest eliminowanie rywali na zamówienie Orlezjan.

Bardowie

Bardowie są pomocnikami, prowokatorami albo agentami-artystami na usługach bogatych uczestników Gry, a ich broń stanowi szpiegostwo, przekupstwo, uwodzenie, a czasami nawet skrytobójstwo. Stanowią oni elitę Gry, ukrywającą się pod płaszczykiem minstreli czy aktorów, często angażującą w swoje machinacje innych – z reguły bez ich wiedzy. Nastawienie takie wpływa na życie samego barda, który może stać się celem dla innego zawodowca, jeżeli zostanie uznany za niewystarczająco skutecznego.

Bardowie służyć mogą komukolwiek i kiedykolwiek – magom, kapłanom, królom czy szlachcicom. Ich obecność przy wpływowych graczach albo w kluczowych momentach jest pożądana. Ich cele, zamiast z niepokojem, witają ich z niezdrowym podekscytowaniem.

Ważni gracze

• (†) Briala – służka, kochanka i szpiegmistrzyni cesarzowej Celene
• (†) cesarzowa Celene I –protegowana lady Mantillon
• wielki książę / cesarz Gaspard de Chalons – kawaler, protegowany lady Mantillon
• † Florian – poprzednik Celene
• † wielka księżna Florianne de Chalons
• † Boska Justynia V
• Józefina Montilyet – była bard, ambasadorka Inkwizycji
• † Katriela – bardka działająca w czasach powstania fereldeńskiego
• Leliana – dawna Lewa Ręka Justynii V, szpiegmistrzyni Inkwizycji
• lady Mantillon – domniemana kochanka i zabójczyni cesarza Floriana
• † Marjolaine – mentorka Leliany
• markiz Alyons
• Melcendre – bard na usługach wielkiego księcia Gasparda
• książę Remache – sojusznik Gasparda
• Vivienne – doradczyni i zaklinaczka Celene

Zobacz też

• Kodeks: Cień Imperium
• Kodeks: Taneczne buty barda
• Kodeks: Chwyt Katrieli
• Kodeks: Orlezjańska gra intryg
• Kodeks: Orlezjańskie kaprysy
• Kodeks: Niebezpieczeństwa żywotu barda
• Opowiadanie: Czym jest prawda?