Solas

Solas
Informacje biograficzne
Rasa	Elf
Płeć	Mężczyzna
Informacje polityczne
Przynależność	inkwizycja Inkwizycja
Statystyki
Klasa	Mag
Specjalizacja	Mag szczelin
Pozostałe informacje
Występy	Dragon Age: Inkwizycja Dragon Age: Cesarstwo masek Heroes of Dragon Age
Dubbing	Gareth David-Lloyd

Solas – elfi apostata i ludowy czarodziej, jeden z towarzyszy w Dragon Age: Inkwizycja i opcja romansowa dla elfiej Inkwizytorki.

Przeszłość

Solas dorastał w małej wiosce, choć większość swojego życia spędził samotnie w dziczy. Chociaż spiczaste uszy wyraźnie wskazują, że jest elvhen, sam nie uważa się ani za Dalijczyka, ani za miejskiego elfa.

Pomimo braku kontaktu z Kręgiem Maginów czy dalijskimi nauczycielami – chociaż podczas podróży stykał się z wędrownymi klanami – mistrzowsko opanował swoje magiczne umiejętności. Jego największym zainteresowaniem jest Pustka. Zamiast opowiedzieć się za którąś ze stron w wojnie magów z templariuszami, wolał spędzać czas śniąc w starożytnych ruinach i ucząc się od zamieszkujących je bytów zza Zasłony wszystkiego, czego mógł się o nich dowiedzieć.

Kiedy nie towarzyszy członkom Inkwizycji, woli przebywać w samotności. Chociaż przez Krąg Maginów może być uważany za „ludowego czarodzieja”, niektórych magicznych zdolności nauczył się sam, a do najważniejszych z nich należy świadome śnienie w celu poznania historii miejsc, w których Zasłona jest cienka, jak również manipulowanie rozdarciami Zasłony, którego nauczył się dzięki swojej wiedze o Pustce. W związku z tym jest znacznie bardziej otwarty na krainę duchów niż większość Thedasian, nauczonych przez Zakon, że należy obawiać się zarówno jej, jak i wszystkiego, co z nią związane.

Fundamentalnymi zasadami wyznawanymi przez Solasa są przyczyna i skutek, niezbywalne prawo każdej istoty do bycia wolną oraz to, że wiedza jest nagrodą. Stwierdza, że wiele konfliktów toczących obecnie Thedas – magowie przeciwko templariuszom, elfy przeciwko ludziom, duchy przeciwko demonom – to nic innego jak czarno-biała redukcjonistyczna dychotomia, która prowadzi do tragedii. Chociaż podejmował próby nawiązania kontaktu z innymi – przede wszystkim z Dalijczykami, do których ma sceptyczne podejście – żeby przekazać im swoją wiedzę o Pustce, z reguły był wyśmiewany oraz nazywany kłamcą i szaleńcem, zarówno przez sprzymierzeńców, jak i przeciwników. W innych budzi to czasami przekonanie, że nie przejmuje się losem innych elfów, chociaż w rzeczywistości obawia się on, że w obecnej sytuacji nie można im w żaden sposób pomóc, sam zaś jest zmęczony ignorancją. Ma jednak umiarkowane poglądy na temat niedoli elfów, zaś tych zamieszkujących obcowiska jest mu żal tak samo, jak przedstawiciela każdej innej rasy potrzebującego pomocy. Postrzega świat jako miejsce zamieszkiwane przez osoby, które kurczowo trzymają się zachowanych strzępków wiedzy, którym jednak brakuje potęgi do przywrócenia tego, co utracono.

Mieszkańcy Podniebnej Twierdzy postrzegają go jako uprzejmego i słownego mężczyznę, który cudem poprowadził ich do tajemniczej fortecy. Zapewnił Inkwizycji dokładnie takie informacje i narzędzia, jakich potrzebowała i to w chwili największej potrzeby, zaś jego wiedza magiczna jest zarówno niezwykła, jak i niezwykle przydatna. Nie mówi ani z akcentem właściwym Dalijczykom, ani miejskim elfom. Kucharze zauważyli, że niewiele je, ma jednak osobliwe wymogi odnośnie herbaty. Jest wprawnym graczem w kapryśny los i szachy.

Udział

Widząc Wyłom Solas dołącza do Inkwizycji, wiedząc, że dzięki swojej wiedzy na temat Pustki będzie mógł pomóc w jego zamknięciu. Dobrowolnie udaje się do obozu Inkwizycji, bez protestów oddając swój kostur przedstawicielom Zakonu. Ci – mając nadzieję, że znajdzie sposób na zamknięcie Wyłomu – udzielają mu pozwolenia na zbadanie jedynego ocalałego z wybuchu podczas konklawe Boskiej i pomniejszej szczeliny.

Kilka dni później wraz w Varrikiem walczy z demonami przedostającymi się przez jedną ze szczelin, a następnie pomaga Inkwizytorowi w pozbyciu się jej. Wraz z Inkwizytorem, Varrikiem i Kasandrą bierze udział w otwarciu i zamknięciu kolejnej szczeliny, co zatrzymuje rozrastanie się Wyłomu.

Po zniszczeniu bazy Inkwizycji w Azylu Solas wyjaśnia Inkwizytorowi, że kula wykorzystywana przez Koryfeusza jest starożytnym elfickim artefaktem pozwalającym na ukierunkowywanie magii. Obawia się, że jeżeli inni poznają pochodzenie kuli, postawi to w złym świetle wszystkie elfy. Następnie prowadzi Inkwizytora do położonej w Górach Mroźnego Grzbietu Podniebnej Twierdzy, w której Inkwizycja zakłada nową siedzibę i bazę operacyjną.

Jakiś czas później prosi Inkwizytora o pomoc duchowi mądrości, którego magowie przyzwali do świata ludzi wbrew jego woli. Po odnalezieniu ducha na Świętych Równinach okazuje się, że magowie – szukając ochrony przed bandytami – zmielili jego naturę, przez co zamienił się w demona dumy. Zniszczenie wiążących go filarów zamienia demona w jego pierwotną formę humanoidalnej kobiety. Kiedy duch odchodzi, Solas zwraca swój gniew przeciwko magom – Inkwizytor może przemówić mu do rozsądku lub pozwolić na wymordowanie grupki. Solas opuszcza drużynę i wraca do Podniebnej Twierdzy.

W świątyni Mythal, Solas, wraz ze strażnikiem Abelasem, wyjaśniają historię upadku Arlathanu i prawdziwą naturę vallaslinów.

Kiedy Inkwizytorowi udaje się pokonać Koryfeusza, Solas jest zrozpaczony zniszczeniem jego kuli – kolejnego zaginionego reliktu starożytnych elfów. Niedługo później opuszcza Inkwizycję i nie udaje się go odnaleźć nawet agentom Leliany.

W postepilogu Solas spotyka się z Flemeth, która nazywa go Straszliwym Wilkiem i starym przyjacielem. Solas wyjawia jej, że pozwolił Venatori zdobyć kulę, wiedząc, że przekażą ją oni Koryfeuszowi, który wyzwoli jej pełną moc – zrobi coś, czego on sam nie potrafił zrobić po długim śnie. Przeprasza Flemeth, która obejmuje go i również przeprasza. Podczas uścisku Solas w jakiś sposób oddziałuje na Flemeth, która – prawdopodobnie spetryfikowana – pada w jego ramiona, a z jej ciała zaczyna emanować światło. Kiedy Solas podnosi głowę, jego oczy przybierają ten sam kolor co poświata.

Intruz

Dwa lata po pokonaniu Koryfeusza zarządza siatką agentów i szpiegów wystarczająca dużą i potężną do przeszkadzania qunari. Wielu jego szpiegów działa również wewnątrz Inkwizycji, dzięki czemu odkrył spisek qunari mający na celu najechanie Thedas. Krzyżuje ich plany, nakazując swoim agentom dyskretne naprowadzić Inkwizycję na trop qunari.

Najeźdźcy, Smoczy Dech, ścigają go jako agenta Fen’Harela, nie mogą go jednak odnaleźć, ponieważ kontroluje eluviany i stał się już na tyle potężny, że może paraliżować wrogów za pomocą myśli. Inkwizytor badając sprawę swojego dawnego sojusznika odkrywa, że jest on w rzeczywistości Straszliwym Wilkiem, który wykorzystywał swoich szpiegów w Inkwizycji żeby prześwietlić spisek qunari.

Po spetryfikowaniu ostatniego najeźdźcy Solas tymczasowo stabilizuje Kotwicę na ręku Inkwizytora i wyjaśnia, że w zamierzchłych czasach walczył przeciwko Evanuris, którzy zdradzili i zabili Mythal – elficką boginię pokoju, będącą głosem rozsądku, kochającą i dbającą o swoich wyznawców. Jako karę stworzył Zasłonę i wygnał za nią Evanuris, czego skutkiem ubocznym były nieodwracalne szkody wyrządzone Elvhenanowi. Po przebudzeniu poprzysiągł sobie, że będzie kroczył samotną ścieżką Din’Anashiral w celu przywrócenia dawniej świetności elfom, nie zważając na cenę, jaką zapłaci za to całe Thedas, a do zmiany zdania nie można go przekonać nawet jeśli nawiązano z nim romans.

Wyjawia również, że nie oddał Kuli Zniszczenia Koryfeuszowi, a naprowadził na jej trop Venatori, mając zamiar odzyskać ją, kiedy Przedwieczny wyzwoli jej moc i w następstwie zginie, nie przewidział jednak, że posiadł on moc nieśmiertelności. Po śmierci Koryfeusza Solas zamierzał wejść do Pustki z Kotwicą, usunąć Zasłonę i przywrócić świat elfom. Wszystkie te wydarzenia miały miejsce na rok przed założeniem Inkwizycji, kiedy Solas pozostawał uśpiony, czekając aż kula nabierze mocy.

Ostrzega Inkwizytora, że organizacja tak wielka jak Inkwizycja z czasem nieuchronnie staje się podatna na korupcję, co już ma miejsce, ponieważ przeniknęli do niej zarówno jego agenci, jak i agenci qunari. Inkwizytor, osłabiony ze względu na ból wywoływany przez Kotwicę, grozi, że znajdzie go i powstrzyma lub próbuje przekonać, że obecny świat jest warty uratowania. Solas używa magii, żeby usunąć Kotwicę z ramienia Inkwizytora, zapobiegając zabiciu go. Poucza go, żeby cieszył się czasem, który mu pozostał, a następnie odchodzi.

Z wystarczająco wysokim poparciem, Solas jest znacznie bardziej skory do wyjaśnień. Jeżeli Inkwizytor będzie próbował go przekonać do zmiany zdania, odpowie, że chciałby się ponownie mylić i pyta, czy ma usunąć Kotwicę. Nie odpowiada jednak na pytanie o to, dlaczego świat musi zostać zniszczony, twierdząc, że Inkwizytor zawsze wykazywał się pomyślunkiem, który tak bardzo ceni, w związku z czym opowiedzenie mu wszystkiego byłoby zbyt proste.

Jeśli Inkwizytor nie zdobył poparcia Solasa lub nie jest zainteresowany wypytywaniem go, ten po krótce jedynie wyjawi swoją prawdziwą naturę i cel oraz doda, że znamię go zabije, po czym bezceremonialnie je usunie, dodając, że śmierć Inkwizytora sprawiłaby dodatkowe problemy. Mówi również, że on sam mógłby nosić Kotwicę nie umierając. Potwierdza także, że jest znacznie potężniejszy, niż w momencie ich pierwszego spotkania. Jeżeli Inkwizytor spróbuje zaatakować Solasa, ten doprowadza do rozbłysku Kotwicy i unieruchomienia go.

Jeżeli Inkwizytor zdobył wystarczająco dużo dowodów, sam może nazwać Solasa Fen’Harelem, zamiast usłyszeć prawdę od niego, na co Solas odpowie, że dobrze się spisał. Potwierdzono również, że zatrudnił elfickiego agenta Felassana, a następnie zabił go, kiedy nie udało mu się odzyskać dla niego eluvianów.

Elfka, która nawiązała z Solasem romans, zostanie przez niego nazwana „ukochaną”, a przed odejściem pocałuje ją po raz ostatni, zapewniając, że zawsze będzie o niej pamiętał. Inkwizytorka może w tym momencie zakończyć związek z nim.

Romans

Solas jest potencjalną opcją romansową dla elfiej Inkwizytorki, która może zacząć flirtować z nim niemalże na samym początku gry, po przebudzeniu się w Azylu i ustabilizowaniu Wyłomu. Jeżeli skorzystano z opcji flirtu, pierwsza możliwość pocałowania go pojawia się po dotarciu do Podniebnej Twierdzy i rozmowy z nim w Pustce przypominającej Azyl. Solas przeprosi Inkwizytorkę za swoje impulsywne zachowanie, stwierdzając, że w Pustce zrobienie czegokolwiek jest łatwiejsze. Lavellan może stwierdzić, że do niczego więcej już pomiędzy nimi nie dojdzie lub dać mu do zrozumienia, że nawiązali już więź, z czym Solas się zgodzi. Doda jednak, że potrzebuje czasu na przemyślenie rozpoczęcia związku z nią.

Także wykonanie osobistego zadania Solasa, Piękna, nowa Pustka, może zwiększyć jego poparcie lub doprowadzić do zerwania romansu, w zależności od wybranych opcji dialogowych. Na tym etapie Solas poprosi Inkwizytorkę o rozmowę na osobności, podczas której można oficjalnie rozpocząć romans z nim. W przypadku jego rozpoczęcia, zabrnie go do Pałacu Zimowego podczas zadania Oczy i serca przebiegłe skutkowało będzie dodatkowymi dialogami i przerywnikami filmowymi z Solasem. Jeżeli Inkwizytorka wykonała jego osobiste zadanie i odpowiednio poprowadziła romans, po rozstrzygnięciu sprawy sukcesji orlezjańskiego tronu Solas zaprosi ją do tańca.

Po wydarzeniach w świątyni Mythal Solas może poprosić Inkwizytorkę o spędzenie z nim czasu, co doprowadzi do kulminacji romansu, podczas której zaprowadzi ją do odosobnionego zagajnika w Crestwood, gdzie proponuje jej wyjawić prawdziwą naturę vallaslinów, żeby udowodnić, jak jest dla niego ważna. Proponuje również usunięcie vallaslinu z twarzy Inkwizytorki, na co ta może przystać lub odmówić. Po pocałunku Solas przeprasza ją za odwracanie jej uwagi od obowiązków i obiecuje, że taka sytuacja już nigdy więcej się nie powtórzy. Kiedy Inkwizytorka próbuje z nim o tym porozmawiać, Solas zdaje się żałować tego, że ją zranił, odmawia jednak udzielania odpowiedzi na pytanie, dlaczego nie może z nią być, jak również przyznania, że mu na niej nie zależy, twierdząc, że angażowanie się w związek z nią było z jego strony „samolubne”. Kiedy Inkwizytorka próbuje go przekonać, żeby jej nie opuszczał, a następnie wyznaje mu miłość, odpowiada jej, że ma „wyjątkową i wspaniałą wolę”, ale w tym świecie nie mogą być razem.

Po pokonaniu Koryfeusza mówi Inkwizytorce, że bez względu na to, co nadejdzie, ich uczucie było prawdziwe. Jeżeli Inkwizytorka zakończyła związek z nim mówi, że ma prawo być zła i wyraża nadzieję, że kiedyś zrozumie.

Intruz

Jeżeli Inkwizytorka nie zakończyła związku z Solasem, próbuje przekonać go do zaniechania swoich planów, na co ten odpowiada, że pokazała mu, że na świecie jest jeszcze coś wartościowego i że nigdy o niej nie zapomni, a przed odejściem całuje ją.

Początkowe statystyki

Umiejętności

Drzewka umiejętności	Początkowe zdolności
Duch	Bariera
Burza
Morze ognia
Zima	Uścisk zimy
Mag szczelin (specjalizacja)

Wyposażenie

Broń	Lodowa laska ucznia
Pancerz	Płaszcz ucznia (Solas)

Ciekawostki

• W języku elfów jego imię oznacza „dumę”.
• Może zostać pobity przez Inkwizytora, jeżeli ten będzie miał z nim negatywne stosunki.
• Solas najbardziej boi się umrzeć w samotności.
• Czasami podczas rozmów używa pentametru jambicznego, a Inkwizytor zawsze otrzyma od niego punkty poparcia, jeżeli odpowie tym samym.
• Bardzo dobrze gra w karty. Blackwall wspomina, że nauczył go zasad zeszłej nocy i od razu został przez elfa pokonany.

Galeria

Inkwizytor atakuje Solasa

Inkwizytor uderza Solasa

Solas korzystający z mocy Fen’Harela

Karta romansu z Solasem

Podstawowa karta Solasa

Karta tarota po zakończeniu gry