Dragon Age Wiki
Advertisement

Cesarstwo Orlais[1] – obecnie największy i najbardziej wpływowy naród w Thedas, założony przez Kordillusa Drakona I. Jego stolicą jest Val Royeaux, będące również siedzibą Zakonu i Boskiej. Państwem rządzi cesarz lub cesarzowa. Jednymi z najbardziej znanych władców Orlais byli cesarzowie Reville i Florian.

Historia[]

Godło Orlais

Herb Orlais

Godło Orlais 2

Inny wzór herbu

Protoplastami współczesnych Orlezjan są plemiona Cyreanów i Ingriszów, które po przybyciu do Thedas osiedliły się w regionie stanowiącym obecnie Orlais. Cyreanie, plemię bogate kulturowo, osiedlili się w środkowej części krainy, izolowali się od pozostałych i pozostali nieprzystępną grupą, z której wywodzi się Orlais, nie przetrwało jednak nic z ich kultury. Ingriszowie, niezorganizowany lud wędrowniczy, szybko zostali podbici przez Neromenianów.

Podczas Pierwszej Plagi Cyreanie walczyli u boku Tevinteru i Szarzych Strażników. W trakcie Świętego Marszu Andrasty udało im się wypędzić Tevinterczyków z dużych połaci Orlais. Po wojnie w roku -165 Starożytności południowe ziemie Tevinteru, w tym tereny należące do Ingriszów, zostały podzielone pomiędzy synów Maferata.

Trebusze

Orlezjańskie trebusze

W roku -155 Starożytności Cyreanie podczas tzw. wielkiego zjednoczenia przekształcili się w jeden naród. W roku -11, w miarę szybkiego rozprzestrzeniania się andrastanizmu na południu, w Val Royeaux rozpoczęto budowę pierwszej wielkiej świątyni, a miasto szybko stało się dużym centrum nowej religii. Jednym z najbardziej żarliwych jej wyznawców był młody król Kordillus Drakon, który w imię Stwórcy rozpoczął serię świętych wojen, szybko okazując się jednym z najznamienitszych dowódców w historii. W roku -3 Starożytności, po podbiciu kilku sąsiednich miast-państw i zmuszeniu innych do poddaństwa, Drakon został koronowany na cesarza, dzięki czemu Orlais stało się cesarstwem. Jego zamiary dalszej ekspansji na północ i podbicia Wolnych Marchii zostały zakłócone przez Dalijczyków ze wschodu, którzy zaczęli wojować z ludźmi. W czasie jego rządów utworzony został Zakon, a andrastanizm stał się oficjalną religią państwową. Drakon wysyłał również misjonarzy z zadaniem głoszenia Pieśni Światła.

Gdy w roku 1:1 Boskiej Justynia I została pierwszą Boską, w Orlais zdelegalizowano swobodne korzystanie z magii, której używać można było wyłącznie pod nadzorem Zakonu.

W roku 1:5 rozpoczęła się Druga Plaga. Drakon prowadził wojska do walk przeciwko mrocznym pomiotom, werbując jednocześnie magów. Pod jego dowództwem ludziom udało się odnieść kilka zwycięstw, a do chwili jego śmierci w roku 1:45 cesarstwu udało się rozrosnąć po Anderfels i Wolne Marchie. Jego syn, Kordillus II, nie był jednak tak biegły w sztuce wojaczki i polityki, toteż Anderfels uzyskało niezależność już w roku 1:65.

Szmaragdowe Mogiły - Posąg wilka

W wojnie po stronie elfów walczyli Szmaragdowi Rycerze i ich wilki

W roku 2:5 Chwały zaczęły nasilać się niepokoje na granicy z Dalią. Cztery lata później elfy zaatakowały i szybko zajęły orlezjańskie miasto Czerwona Przeprawa. Cesarstwo wypowiedziało im wojnę, te jednak szybko zajęły Montsimmard i rozpoczęły oblężenie Val Royeaux. Po tych wydarzeniach Boska Renata I zawiązała Święty Marsz przeciwko Dalijczykom. Chociaż elfy ostatecznie wycofały się z Val Royeaux, ludziom udało się zająć ich stolicę Halamshiral i doprowadzić do ich upadku. Dalia została wchłonięta jako część Imperium Orlais, a na terenie kraju powstały obcowiska zamieszkiwane przez podbite elfy. Na mocy dekretu Renaty I zniszczone zostały wszystkie zakonne dzieła sztyki przedstawiające elfy – do czasów obecnych ocalał jedynie znajdujący się na Uniwersytecie w Orlais mural wyobrażający Shartana.

W drugiej połowie Wieku Chwały zorganizowany został kolejny Święty Marsz, tym razem przeciwko Tevinterowi okupującemu Starkhaven. W roku 2:99 ukończono budowę Wielkiej Katedry w Val Royeaux.

W roku 3:10 Wież rozpoczęła się Trzecia Plaga. Miasta Arlesans i Montsimmard zostały zaatakowane przez pomioty, Orlezjanom udało się jednak wyprzeć je poza swoje granice. Osiem lat później, w związku z ciągłymi naciskami ze strony Szarych Strażników, orlezjańskie wojska zostały wysłane do wspomożenia Wolnych Marchii. W roku 3:25 armie brały udział w finałowej bitwie Trzeciej Plagi w Starkhaven. Wykorzystując osłabienie Marchii po ataku pomiotów, Orlezjanie okupowali miasto Nevarra, dopóki nie zostali wyparci sześćdziesiąt lat później.

Pomiędzy rokiem 4:40 Czarnego a 5:10 Świętych Zakon andrastański werbował armie ze wszystkich swoich ziem celem podbicia Tevinteru. W okresie tym zwołano cztery Święte Marsze, jednak żaden z nich nie zakończył się sukcesem. W roku 4:80 cesarstwo po raz pierwszy zdecydowało się najechać ziemie rozproszonych ludów Alamarri. Po przekroczeniu Gór Mroźnego Grzbietu przez trzy lata prowadzili kampanię wojskową, ponieśli jednak klęskę wyparci przez zjednoczonych teyrnów. Orlezjanie zamierzali zająć portowe miasto Wysokoże, dzięki czemu mogliby zaopatrywać swoje wojska drogą morską, a nie jak dotychczas korzystając z Przełęczy Gherlena, jednak zamek Redcliffe stawiał opór dłużej niż się spodziewano, wskutek czego wielu pozbawionych dostaw Orlezjan utknęło zimą w Górach Mroźnego Grzbietu. Wioską 4:84 większość wojsk orlezjańskich została wyparta lub pojmana.

Po wybuchu Czwartej Plagi w roku 5:12 Świętych Orlezjanie wysłali jedynie niewielką liczbę wojsk wspomagających sąsiadów. Nevarczyk Tylus van Markham, twierdzący, że jest odległym krewnym Drakona, odniósł sukces w kilku znaczących bitwach przeciwko Orlais. Koronowany został na pierwszego króla Nevarry, która z miasta-państwa przekształciła się w przybierające na znaczeniu królestwo.

W latach 7:25–7:85 Burzy, podczas wojen z qunari, Boska zwołała trzy Święte Marsze wymierzone przeciwko qunari. W trakcie wojen Orlezjanie wykradli Księgę Kosluna. W roku 7:44 nowo koronowany cesarz Freyan, będący świadkiem śmierci sir Aveliny, zezwolił kobietom służyć w armii. W roku 7:60 okupowane przez qunari Kirkwall zostało wyzwolone przez kawalera sir Michela Lafaille’a, który został pierwszym w historii wicehrabią miasta, pełniąc tę funkcję w imieniu Orlais. W roku 7:99 zakończyły się wojny z qunari, a na świat przyszli bliźniaczy synowie cesarza Etienne’a I.

Reville

Malowidło przedstawiające Reville’a

W roku 8:5 Błogosławionego Kirkwall zbuntowało się przeciwko Orlais i odzyskało status wolnego miasta. W roku 8:24 cesarstwo pod wodzą cesarza Reville’a ponownie najechało ziemie należące do Alamarri, już zjednoczone i znane jako Królestwo Fereldenu. Dzięki potajemnemu wsparciu wielu bannów orlezjańska armia szybko zdołała założyć dobrze prosperujące przyczółki, a w roku 8:44 całkowicie okupowała już kraj. Trzy lata później Reville, obawiając się, że dwór poprze jego rywala, wielkiego księcia Gratiena, zamordował jego oraz jego żonę, troje dzieci i ośmioro wnucząt. Najmłodsze z nich, Camille, maiło zaledwie osiem miesięcy. Reville zmarł po ponad roku, nie wychodząc ze swoich komnat w obawie przed zemstą ze strony rodziny Gratiena. W roku 8:96 młody książę Maric Theirin objął dowództwo nad fereldeńskimi powstańcami po tym, jak zamordowano jego matkę. Książę Florian zmuszony został do wysłania do Fereldenu większej ilości kawalerów wspierających rządy jego kuzyna i króla Fereldenu Meghrena.

Ferelden wyzwolił się spod orlezjańskiej okupacji w roku 9:2 Smoka. Chociaż relacje pomiędzy oboma państwami pozostały napięte, po objęciu tronu przez Celene I oficjalnie zawarto pokój pomiędzy Fereldenem a Orlais. W roku 9:14 Perrin Threnhold, nowy wicehrabia Kirkwall, narzucił wysokie opłaty na orlezjańskie statki cumujące w mieście, wskutek czego został obalony przez templariuszy działających na polecenie Boskiej Beatrycze III, do której z prośbą o rozwiązanie sprawy zwrócił się Florian.

Wojna domowa

W wojnie domowej życie straciło wielu kawalerów

W latach poprzedzających wojnę magów z templariuszami wielu orlezjańskich szlachciców zaczęło spiskować w celu ponownego zajęcia Fereldenu, osłabionego po Piątej Pladze. Działając wbrew woli Celene, chcącej za wszelką ceną utrzymać pokój, zostali przez nią spacyfikowani. W roku 9:38 wieki książę Gaspard de Chalons zgłasza sprzeciw wobec rządów Celene, a dwa lata później zwraca się przeciwko niej, rozpoczynając orlezjańską wojnę domową.

Kultura i społeczeństwo[]

Orlais to bardzo modne miejsce. Absurdalnie modne.

Leliana, Dragon Age: Początek

Pałac Cesarski

Przepych to jedna z cech rozpoznawczych orlezjańskiej kultury

Orlais znane jest z ekstrawagancji i wysoko rozwiniętej kultury. Cesarzowa Celene I podzielała marzenia założyciela cesarstwa, Kordelliusa Drakona, o tym, żeby rozciągało się ono na całym kontynencie. Spuścizna Drakona mocno zauważalna jest w orlezjańskim prawie i obyczajowości.

W stolicy, Val Royeaux, mieści się Uniwersytet w Orlais – wielkie centrum nauk przyciągające szlachciców z całego Thedas, w którym zdobyć można najlepszą edukację dostępną za pieniądze. Uniwersytet jest stosunkowo nowoczesną instytucją, której liberalni wykładowcy ścierają się podczas wykładów z religijnymi konserwatystami.

W Orlais szczególnie uroczyście obchodzi się przypadający na początek miesiąca molioris Dzień Przesilenia Letniego. Dzieci wchodzące w dorosłość zakładają wtedy białe tuniki lub suknie i uczestniczą w procesjach do miejscowych zakonów, gdzie uczeni są odpowiedzialności wiążących się z byciem dorosłych.

Orlezjanie cenią sztukę, taką jak chociażby prace osławionego Henriego de Lydes, autora słynnych murali przedstawiających Andrastę i jej Apostołów czy malowidła Caliastriego. Szlachcic i rzeźbiarz Arwand de Glace odpowiedzialny jest za stworzenie kontrowersyjnej rzeźby wyobrażającej nagą Andrastę.

W życiu prywatnym wielu Orlezjan oddaje się nawykom takim jak picie alkoholu czy palenie kohl. W przeciwieństwie do Fereldeńczyków, ceniących ogary bojowe mabari, Orlezjanie preferują małe psy towarzyszące im jako „zabawki”.

Podziały klasowe[]

W Orlais wysoko urodzeni nieustannie ze sobą rywalizują. Walczą o ziemie, wpływy oraz przychylność cesarzowej.

Leliana, Dragon Age: Początek

Ważną rolę w Orlais odgrywają podziały klasowe, dlatego życie Orlezjan różni się w zależności od klasy, do jakiej należą. Wśród szlachty powszechne jest zamiłowanie do mody, często kopiowanej z państw takich jak Nevarra czy Orlais, ale zawsze bardziej ekstrawaganckie. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni stosują różnego rodzaju makijaż, a drobne różnice w nim określają pozycję społeczną. W miejscach publicznych modne jest również noszenie wyszukanych masek.

Arystokraci znani są z nikczemności i wazeliniarstwa w celu zdobycia większej władzy. Mimo pełnienia funkcji szpiegów i skrytobójców, bardowie często zabawiają szlachciców w ich dworach. Orlezjańscy szlachcice świadomi są tego, że zatrudniony przez nich artysta może być szpiegiem, ale dreszczykiem emocji napawa ich perspektywa przechytrzenia go.

Pełny przepychu styl życia szlachciców może sprawiać wrażenie, że wszystkim Orlezjanom dobrze się powodzi, jednak życie plebejusza z reguły jest znacznie trudniejsze, aczkolwiek wszyscy aspirują do tego, żeby wieść żywot szlachcica. Wielu Orlezjan to ciężko pracujące, ledwie wiążące koniec z końcem osoby pracujące na cudzych włościach, co często prowadzi do niezadowolenia i sprzyja rodzeniu się uprzedzeń. Dla ludzi, którym w życiu pozostaje niewiele więcej niż wiara w Pieśń Światła i nadzieja na lepsze życie, uprzedzenia takie mogą prowadzić do spięć z tymi, którzy niesprawiedliwie otrzymują przywileje albo w inny sposób uprzykrzają ich rutynę czy poglądy religijne, jak np. z magami.

Co więcej, pospólstwo zdane jest na łaskę narodu, na co nie są narażeni ani szlachcice, ani nawet Zakon – w tym templariusze i magowie z Kręgu. W trakcie wojny gangi organizowane przez szlachtę zmuszają pospólstwo do wstąpienia do armii – dobrowolnie lub pod przymusem. Ci, którzy odmówią zaciągnięcia się, mogą umrzeć z głodu lub zostać sprzedani jako niewolnicy przez bandytów. Co więcej, kawalerowie mają bardzo dużą swobodę w postępowaniu z pospólstwem, co umożliwia im nawet gwałty i morderstwa.

Wiele elfów zamieszkujących Orlais jest wyjątkowe, nawet tych z pospólstwa. Część prowadzi żywot niewiele różniący się od żywota niewolnika, tym niemniej niektórzy – służący u najbogatszych rodów – mogą wieść bogatsze życie niż większość pospólstwa, w przeciwieństwie do ludzi nie mają jednak żadnych szans na awans społeczny.

Maski[]

Maski

W Orlais pokazanie twarzy, zwłaszcza w obliczu cudzoziemca albo człowieka z gminu, uważane jest za nietakt, w związku z tym w miejscach publicznych szlachta i osoby pełniące funkcje publiczne noszą skomplikowane – czy wręcz krzykliwe – maski. W większości przypadków są to półmaski, będące w rodzinie od pokoleń i określające przynależność do konkretnego rodu oraz klasy społecznej w sposób zbliżony do herbu rodowego. Jeżeli ród ma w herbie lwa, posługiwać będzie się maskami z lwem. Sprzedawcy i służba noszą mniej wyszukane maski. Orlezjanie dobrze znają się na heraldyce, toteż osoba nosząca maskę nienależącą do jego rodziny naraża się na ryzyko szybkiej śmierci, jeżeli fakt ten zostanie odkryty.

Inną popularną tradycją jest używanie makijażu – tak przez kobiety, jak i mężczyzn. Chociaż każda płeć używa innego rodzaju makijażu, cudzoziemcy mogą jednak mieć problem z odróżnieniem ich. Makijaż, podobnie jak maski, określa pozycję społeczną – korzystanie z niepospolitych kolorów i konsystencji oznacza, że korzysta z nich osoba zamożniejsza.

Orlezjańskie legendy[]

Orlezjanie uwielbiają różnego rodzaju opowieści i legendy.

Legenda o Avelinie[]

Dawno temu pewnemu farmerowi urodziła się córka. Farmer liczył na to, że będzie miał syna, polecił więc swojej żonie, by porzuciła dziecko w leśnej głuszy. Zanim dziewczynka umarła z zimna, odnalazło ją plemię dalijskich elfów, które zlitowały się nad biedną, kwilącą istotką i wychowały ją na elfkę. Avelina - bo takie nadano jej imię - wyrosła pod opieką elfów na silną, zwinną i sprytną dziewczynę. Nauczyła się posługiwać mieczem nie gorzej niż niejeden mężczyzna, potrafiła ze stu kroków trafić jelenia z łuku, a na końskim grzbiecie poruszała się z równym wdziękiem, co na piechotę. Dalijscy opiekunowie Aveliny zdali sobie sprawę z tego, że mogłaby ona z łatwością pokonać w walce każdego orlezjańskiego rycerza i chcieli pokazać okrutnym ludziom, jakie dziecko skazali na pewną śmierć. Podarowali jej wspaniałego konia i zbroję, a następnie posłali, by dowiodła przed ludźmi swej wartości, biorąc udział w Wielkim Turnieju. W tamtych czasach kobietom nie wolno było nosić broni, o uczestnictwie w Wielkim Turnieju nie wspominając, ale Avelina nie zdejmowała hełmu i nie została zdemaskowana. Avelina wygrała wiele pojedynków i zyskała sobie przychylność tłumów. W końcu, w wielkim finale, stanęła twarzą w twarz z rycerzem imieniem Kaleva. Avelina wygrała już z nim wcześniej i Kaleva był zdeterminowany. Desperacko walcząc o odzyskanie honoru, Kaleva podstawił Avelinie nogę i rzucił ją na ziemię, zdzierając jej przy tym hełm z głowy. Prawdziwa tożsamość Aveliny została ujawniona i na arenie zapadła cisza. Kaleva ogłosił poprzednie pojedynki za nieważne - brała w nich udział kobieta, to zaś było niedozwolone. Tłum wznosił jednak okrzyki na cześć Aveliny. Kaleva był wściekły, bo przegrał z kobietą, a teraz jeszcze został okryty hańbą. Zaślepiony wściekłością, zmusił Avelinę, by przed nim uklękła. „Wiedz, gdzie twoje miejsce, kobieto!” wołał i poderżnął jej gardło. Obecny przy tym syn króla, książę Freyan, docenił umiejętności oraz odwagę Aveliny i zaczął dostrzegać krzywdę, jaka działa się zamieszkującym jego ziemie kobietom. Gdy został królem, zmienił prawo, tak by kobiety mogły zostawać rycerzami. Uhonorował Avelinę, pośmiertnie pasując ją na rycerza. Po dziś dzień każda pasowana na rycerza kobieta oddaje cześć Avelinie Odważnej, patronce wszystkich kobiet - wojowników.

Leliana, Dragon Age: Początek


Polityka[]

W Imperium nic nie da się załatwić po prostu. Komplikacje to orlezjański sport narodowy.

Cullen Rutherford, Dragon Age: Inkwizycja

Mapa Orlais - Rozłam

Mapa Orlais z powieści Rozłam

Państwo orlezjańskie zaczęło zyskiwać na znaczeniu w czasie rządów Kordillus Drakona, który wykorzystał Drugą Plagę do poszerzenia granic swojego kraju i zwiększenia wpływów Zakonu. Chociaż w Wieku Smoka Orlais nie jest nawet w połowie tak duże jak za czasów Drakona, pozostaje najbardziej wpływowym państwem w Thedas.

Ziemia stanowi własność wyłącznie arystokratów, a tytuły nadawane są przez Radę Heroldów. Cesarz lub cesarzowa sprawuje całkowitą i niepodzielną władzę, w przeciwieństwie do np. rządcy Fereldenu, którego władza zależy od poparcia swoich wasali.

Wielu orlezjańskich szlachciców należy do słynnego zakonu rycerskiego kawalerów. Trening wojskowy kawalerów znany jest z niezwykłej surowości, zaszczepia on w kawalerach ostrą dyscyplinę i kodeks honorowy, który cenią bardziej niż własne życie. Karą za zhańbienie jest śmierć, która może spotkać kawalera, jeżeli zawiedzie on swojego pana. Kawalerowie są szanowani przez Orlezjan, a wielu uważa ich za najlepszych spośród wszystkich żołnierzy, cieszą się oni jednak również nieograniczonymi prawami w postępowaniu z chłopstwem, co jest przyczyną wielu konfliktów.

Wielka gra[]

Główny artykuł: Wielka gra
Przyjęcie

Jednym z elementów Gry jest organizowanie wystawnych przyjęć

„Gra” to koncepcja, wedle której orlezjańska szlachta konkuruje ze sobą o wpływy i szacunek. W grze uczestniczy każdy szlachetnie urodzony Orlezjanin – jeżeli nie jest graczem, służy jako pionek w manipulacjach innych osób. Jedynym sposobem ucieczki do gry wydaje się być wstąpienie do Zakonu lub powiązaną z nią organizacją, taką jak Krąg Maginów czy zakon templariuszy.

Celami gry jest prestiż, reputacja i patronat, a jej „zasady” ograniczają się do „wszystkie chwyty dozwolone”. Szlachcice, chcąc osiągnąć swoje cele, często najmują skrytobójców lub – częściej – bardów. Ważnymi narzędziami w grze są socjotechnika, maski oraz wyszukany ubiór.

W grze starają się uczestniczyć również niższe klasy społeczne, nawet jeżeli wydawać się może, że traktują ją pogardliwie. Stwarza się w ten sposób pozory, że dzięki grze każdy może sięgnąć po upragniony tytuł, jednak szanse na to, że niżej urodzeni osiągną coś dzięki grze są bliskie zeru. Dopuszczenie do gry niższych klas to „wystarczająco, żeby biedni mieli co robić, a bogaci utrzymali się przy władzy”.

Rodzina królewska i szlachta[]

Główny artykuł: Szlachta Orlais

Wśród orlezjańskiej szlachty istnieje wiele arystokratycznych tytułów i form grzecznościowych, jakimi należy się posługiwać. Tytuły nadawane są przez Radę Heroldów.

Polityka zagraniczna[]

Stulecia ekspansjonistycznych zapędów sprawiły, że relacje Orlais z krajami ościennymi są napięte. Cesarstwo dwukrotnie najechało Ferelden, walczyło z Nevarrą, zorganizowało cztery Święte Marsze przeciwko Tevinterowi, utraciło przychylność Wolnych Marchii i zmiażdżyło Dalię. Od kiedy cesarzowa Celene I przejęła władzę, cesarstwo stara się poprawić stosunki ze wszystkimi państwami drogą dyplomacji.

Orlezjanie pozostają jednak w dobrych stosunkach z Orzammarem, z którym graniczą od wschodu poprzez Góry Mroźnego Grzbietu. Krasnoludy zaopatrują cesarstwo w lyrium, minerały i wyroby swoich kowali.

Geografia[]

Miasta[]

  • Val Royeaux – stolica, siedziba Zakonu, Kręgu Maginów, zakonu templariuszy i Poszukiwaczy Prawdy
  • Arlesans
  • Churneau
  • Ghislain
  • Halamshiral – dawna stolica państwa elfów
  • Lac d’Argent
  • Lydes
  • Mont-de-glace
  • Montfort
  • Montsimmard – siedziba orlezjańskich Szarych Strażników i drugiego Kręgu Maginów
  • Sahrnia
  • Salmont
  • Serault
  • Val Chevans
  • Val Chevin
  • Val Colline
  • Val Falaise
  • Val Firmin
  • Val Foret
  • Val Gamord
  • Val Montaigne
  • Velun
  • Verchiel

Fortece[]

Regiony[]

Znani Orlezjanie[]

Uwagi[]

  • Symbolem Orlais jest słońce.
  • Trakt Imperialny w Orlais rozpoczyna się na północnym-wschodzie na granicy z Nevarrą. Jedna z odnóg prowadzi na północny-wschód do Rubieży Andorala, druga – przechodząc przez Ziemie Środka i Val Royeaux – prowadzi przez Góry Mroźnego Grzbietu.
  • Nazwę cesarstwu nadał jeden z synów Andrasty i Maferata po zdradzie i śmierci prorokini.
  • Osoby obecnie rządzące Orlais wywodzą się z rodu Valmont.
  • W Orlais istnieją dobrze prosperujące gildie złodziei. W stolicy część z nich działa w kanałach, wykorzystując sous de gens – najbiedniejszych z mieszkających tam ludzi. Do miejscowych gildii – dobrowolnie lub pod przymusem – wstąpić mogą też elfy.

Ciekawostki[]

  • Orlezjańską tradycją jest, że dzieci ustawiają się gęsiego i proszą podróżnych o petit alms (niewielki datek).
  • W dodatku Przebudzenie do Dragon Age: Początek grywalna postać jest Orlezjaninem, o ile gracz nie zaimportuje swojego Strażnika z Początku.
  • Mary Kirby z BioWare przyznała, że początkowo inspiracją dla Orlais była Francja, jednak w późniejszym czasie inspirowali się również innymi narodami.
  • Początkowo Orlais miało nazywać się Arles, nazwa została jednak zmieniona, ponieważ Arles to miasto istniejące we Francji.
  • Inspirację dla orlezjańskiej mody stanowił karnawał wenecki.

Zobacz też[]

Przypisy[]

  1. W grach błędnie nazywane także Imperium Orlais, w Dragon Age: Początku również Cesarstwem Orlezjańskim.
Advertisement