Zbierając swędzirośl należy zachować ostrożność, bo taką, a nie inną nazwę nadano tej roślinie nie bez powodu. Powiedzieć, że wywołuje na skórze wysypkę, to zdecydowanie zbyt mało. Znam przypadki uczniów, którzy ignorowali podrażnione miejsca, traktując je jako rzecz dokuczliwą, ale nieszkodliwą. Kończyło się tym, że konieczne okazywało się użycie magii uzdrawiającej lub dokonanie amputacji. Gdy trucizna przedostanie się do krwi, powoduje bolesne zwapnienia, w wyniku których skóra przybiera barwę szarego kamienia – i jest to zaledwie pierwszy efekt jej działania. Oprócz tego swędzirośl występuje głównie na mokradłach i w odludnych, gęsto zarośniętych miejscach, więc niebezpieczeństwo wiąże się nie tylko z jej zbieraniem, ale i wyszukiwaniem. Na szczęście (albo niestety, jeśli do tego zadania wyznaczono jakiegoś tępawego ucznia) swędzirośl ma szereg praktycznych zastosowań: służy do przyrządzania uzdrawiających skórę maści, chroni też na inne sposoby, nie wspominając o tym, że stanowi główny składnik antivańskiego ognia. Moja rada? Założyć grube rękawice i zabrać ze sobą miecz.
- — Fragment Zielarstwa w Thedas autorstwa mistrza Iliana Gravire’a