Pamiętam, że...
Silas Corthwaite był z tych dziwnych. Z chęcią powrócił do roli żołnierza. W tamtym czasie sądziłam, że pragnął zemsty. Przekonałam się jednak, że usiłował tak naprawdę pokazać, jak bardzo zły i zepsuty stał się Raleigh. Ne wiem, czy Silas w ogóle zdawał sobie sprawę z tego, co robił. W końcu zaczęłam odczuwać pewne smutne pokrewieństwo między nami – Marjolaine zakpiła z mojej profesji w podobny sposób.
Silas został odarty ze wszystkiego – nie posiadał żadnej osobistej rzeczy, która mogłaby powiedzieć coś o jego charakterze. Ale było coś w sposobie, w jaki patrzył na wystrój świątyni, zwłaszcza na świece. Był tam kimś obcym, podobnie jak ja, ale jako rodowity Fereldeńczyk nie znajdował się aż tak daleko od domu. Ważne, że wszystko było „w sam raz – bynajmniej nie dlatego, że on w to wierzył, ale dlatego, że ktoś tak sądził. Uważałam to za urocze.