Przyprowadziliśmy to coś do komnaty lorda Varrona, silni mężowie z obu stron trzymali kajdany. Pozbawiono go broni i pobito, że ledwo mógł stać, jak widzieliśmy.
„Mówię mi, że jesteś jedynym ocalałym z pomiotów w kopalni”, odezwał się lord Varron. „Jesteś hurlokiem, z tego, co rozumiem. Podobno przemówiłeś do moich ludzi, kiedy cię schwytali”.
Stwór odezwał się: „Powiedziałem im, że umrą”. Głos miał gardłowy i dziki, jak bestia wytresowana do naśladowania języka ludzi, lecz wyraźnie rozumieliśmy jego słowa.
„Tak”, odparł lord Varron. „Jesteś mądrzejszy niż twoi pozostali pobratymcy”.
„Tak”, odpowiedziała bestia.
„Chciałbym dowiedzieć się więcej”, kontynuował Varron, „byśmy mogli zrozumieć twój lud i negocjować”.
„Zrozumiesz”, odpowiedziała bestia. „Twoi ludzie pobili mnie, aż zaczęły im krwawić pięści. Moja krew zmieszała się z ich krwią. Wkrótce usłyszą pieśń. Wkrótce ich krew zapłonie, a ja ich poprowadzę”.
Ludzie spojrzeli jak jeden mąż na swoje dłonie, gdyż choroba krwi pomiotów znana była wszystkim. Gdy to zrobili, bestia szarpnęła się i wyrwała im łańcuchy z rąk, po czym rzuciła się na lorda Varrona i złapała go za gardło.
„Nie ma rozmów”, rzekł stwór. „Nie ma negocjacji. Umrzecie. Wasz świat umrze. Teraz rozumiesz”.
Skręcił lordowi Varronowi kark i zabił czterech ludzi, zanim w końcu zdołaliśmy go powalić.
- — Fragment Kodeksu Plagi, tajnego zbioru studium o pomiotach, przechowywanego bezpiecznie w Imperialnej Bibliotece w Minratusie i dostępnego wyłącznie członkom Magisterium
