Gdy granice spustoszonego przez Pierwszą Plagę oraz najazdy barbarzyńców Imperium zaczęły się kurczyć, wiele osad na obszarach znanych dziś jako Wolne Marchie zostało odciętych od ośrodków władzy centralnej. Liczni dowódcy polowi próbowali zjednoczyć region w jedno królestwo, ale żadnemu z nich się to nie udało. Emerius utrzymywało się przez blisko stulecie, aż do powstania niewolników w 25 Starożytnych.
Nie była to pierwsza tego typu rewolta, jakiej Emerius musiało stawić czoła – okazała się jednak ostatnią. Miejski garnizon stłumił wiele powstań, nawet bezrząd po obaleniu władz miasta za czasów Andrasty potrwał mniej niż dekadę. Mimo postępującej erozji Imperium, handel niewolnikami kwitł w najlepsze, a wraz ze wzrostem natężenia ruchu na Morzu Przebudzonych, położenie Emerius w najwęższym punkcie akwenu sprawiło, że stało się ono miastem o znaczeniu strategicznym.
Tymczasem niejaką popularność zdobył sobie niewolnik Alamarri imieniem Radun, walczący o polepszenie warunków życia sobie podobnych. Z czasem uzyskał tak wielkie wpływy, że nawet magistrowie bali się go ruszyć. Radun wysuwał coraz dalej idące żądania, aż w końcu władcy go otruli. Rozwścieczona tym faktem grupa stronników zamordowanego przypuściła atak na Katownię i została zmasakrowana, co dało początek trwającej okrągły rok krwawej rebelii. Gród spłonął, a bogate Górne Miasto zostało ograbione. Magistrów, ku uciesze wiwatujących tłumów, powieszono. Miasto, któremu nadano nową nazwę – Kirkwall – na ponad dekadę pogrążyło się w chaosie i anarchii. Następnie zostało po raz pierwszy podbite przez obce siły, by później, w ciągu nadchodzących stuleci, wielokrotnie przechodzić z rąk do rąk. Ironią losu jest to, że powstanie, którego celem była walka o wolność, położyło kres erze niezależności miasta.
- — Fragment księgi Kirkwall: Miasto Kajdan autorstwa brata Genitivusa, 9:24 Smoka.
