Powinienem posłuchać Daryi - nie wychylać się i skupić na swoim zadaniu. Ostrzegła mnie, że Karshol nie lubi, gdy zadaje się pytania. Ale całe życie słuchałem opowieści o Orzammarze i gdyby nie hazardowe kłopoty matki, wychowałbym się tam. Rozłam między naszymi ludźmi jest większy niż odległość dzieląca Orzammar od powierzchni. Nasi pobratymcy na dole uważają, że są lepsi od nas, bo zachowali zmysł kamienia. Darya powiedziała, że będą traktować mnie inaczej - nawet kurzalce patrząz góry na zapatrzonych w chmury, takich jak ja.
Nie ybrałem życia na powierzchni. Nigdy nie straciłem zmysłu kamienia, bo go nie miałem. Chciałem tylko wiedzieć, jak to jest - jakie to uczucie. Na górze ludzie gadają, że to jak magia. Słyszy się plotki o Kamieniu prowadzącym swoje dzieci do żył lyrium, chroniącym je przed tąpnięciami lub szepczącym do matek przy nadziei o przyszłości ich nienarodzonych dzieci. Według Karshola w rzeczywistości zmysł Kamienia jest czymś bardziej przyziemnym. Chociaż górnicy potrafią słyszeć pieśń lyrium z daleka, nikt nie prowadzi rozmów z Kamieniem. To coś bardziej jak więź. Wyczujwają przejście, zanim do niego dotrą i potrafią poruszać się po Głębokich Ścieżkach tak, by się nie zgubić.
Chyba było widać, jaki jestem zawiedziony, Karshol zapytał, czy mam jeszcze jakieś pytania, po czym złamał mi nos za jego wściubianie.
To nie była najlepsza z wypraw.