A gdy zawisły nad nimi czarne chmury.
Ujrzeli to, co duma uczyniła,
I zapłakali.
Dzieło kobiet i mężczyzn, zrodzone z ich dumy.
Smutek budziło nieznośny.
- — Pieśń Światła, Pieśń Smutku, stana 7, wersy 10-11.
Duma! Jaki inny grzech rani nas tak głęboko jak durna? Ona sprawiła, że dawni magistrowie Tevinteru poczernili Złote Miasto, ona popchnęła Maferata do zdrady ukochanej Andrasty i zamienia królów i chłopów w głupców, odkąd Stwórca powołał nas do życia z nicości.
Duma skrywa się za pewnością. Kto nie spojrzał na nasz piękny kraj i nie pomyślała: „Z pewnością jesteśmy tu bezpieczni, pod ochroną. Nasz świat będzie trwać wiecznie, bo jesteśmy potężni i mądrzy”. Powyższe wersy Pieśni mówią wiernym: idźcie, spójrzcie na ruiny dawnego świata i zapytajcie, kto pamięta twarze tych, którzy go zamieszkiwali? Jedynie mądrość Stwórcy jest nieskończona. Słowa, które nam przekazał poprzez Błogosławioną Andrastę, to jedyna stała i pewnik w naszym świecie. Kraj bez Pieśni skazany jest na zapomnienie w pomroce dziejów.
- — Zapiski o Pieśni Światła autorstwa matki Bezorii z Wielkiej Katedry, roku 9:39 Wieku Smoka