Elvhenan (w języku elfów: „miejsce naszego ludu”) – cywilizacja elfów, czy też elvhen, istniejąca w czasach, kiedy elfy były jeszcze nieśmiertelne i stanowiły rasę dominującą na powierzchni Thedas. Rozciągała się na większej części kontynentu, przede wszystkim na terenach współczesnego Fereldenu, Orlais i ziem na zachód od cesarstwa.
Opis[]
Politycznym, ekonomicznym i kulturowym centrum cywilizacji było miasto Arlathan, lub też ar lath’an – „miejsce miłości”. Miasto położone było w wielkim lesie na północy Thedas, niedaleko od miejsca, w którym swój początek wzięło Imperium Tevinter. Według elfów przyczyną upadku Arlathanu byli właśnie Tevinterczycy, którzy przez stulecia niewolili elfy, przez co te straciły większość starożytnej wiedzy i historii. Strzępków, które pozostały, strzegą Opiekunowie klanów Dalijczyków, odpowiedzialni za gromadzenie, zapamiętywanie i przekazywanie utraconej wiedzy z pokolenia na pokolenie – głównie za sprawą przekazów ustnych, rzadziej pisemnych.
Kultura i społeczeństwo[]
Legendy mówią, że nasi przodkowie byli nieśmiertelni i władali magią, o której shemleni mogli tylko pomarzyć
Posąg wyobrażający stworzycielkę
Życie starożytnych elfów było spokojne – jako że były nieśmiertelne, nie musieli się śpieszyć. W elfickich osadach znajdowały się galerie i amfiteatry, w których mogły spędzać bezkres czasu, jakim dysponowali. W centrum cywilizacji znajdowało się wielkie miasto Arlathan, miejsce wiedzy i debat, do którego najwspanialsi spośród starożytnych udawali się wymieniać wiedzą, spotykać starych przyjaciół i prowadzić dyskusje mogące trwać tysiącleciami. Elfy wznosiły starożytne posągi, by w ten sposób oddać cześć Stworzycielom, ale po zniewoleniu przez ludzi, zniesiono tę tradycję[1].
Społeczeństwo Elvhenanu było znacznie bardziej złożone, niż mogło się wydawać z zewnątrz. Jako imperium wypracowało system klasowy, w którym szlachta wysługiwała się służącymi. Najniższa klasa traktowana była niewiele lepiej niż obecnie miejskie elfy traktowane są przez ludzi.
Gdy starożytne elfy zaczęła dotykać śmiertelność, zmarłych odprawiano na drugą stronę urządzając wielkie ceremonie, grzebiąc ich w komnatach z luksusowymi łożami pokrytymi satynowymi prześcieradłami i miękkimi poduszkami.
Możliwe, że na szczycie drabiny społecznej znajdowali się śniący, co spotykało się z niezadowoleniem niższych klas, zwłaszcza kiedy imperium upadło, a śniący nie przyszli z pomocą, której od nich oczekiwano. Niektórzy śniący zostali zamordowani podczas uthenery jako wyraz niezadowolenia i żalu swoich pobratymców.
Uthenera[]
- Główny artykuł: Uthenera
Jako że starożytne elfy nie umierały, najstarsi z nich często bywali już znudzeni i przytłoczeni życiem. Zamiast zabierać ze sobą cenne wspomnienia ludu, spoczywali w przypominających grobowce komnatach, zapadając w uthenera – „długi sen” – pozwalając nowym pokoleniom prowadzić swój lud, a po przebudzeniu przekazać im wiedzę starszych generacji.
Historia[]
Elficki kalendarz rozpoczyna się wraz z założeniem Arlathanu, 8400 lat przed Wiekiem Smoka, ale zakłada się, że elfy zamieszkiwały Thedas już wcześniej. Początek końca Arlathanu i koronowanie pierwszego archonta Tevinteru blisko sześć i pół tysiąca lat później w późniejszym czasie nazwane zostało rokiem 1 IT.
Według elickich przekazów ludzie przybyli na kontynent z leżącej na północy wyspy Par Vollen, około 4500 tysiąca lat po założeniu Arlathanu i blisko 2000 lat przed oficjalnym powstaniem Imperium Tevinter. Przez pewien czas ludzie i elfy pokojowo egzystowały i prowadziły ze sobą wymianę handlową. Elfy nazwały ludzi shemlen, czyli „szybkie stworzenia”, ponieważ – w porównaniu do długości życia elfów – umierali niemalże natychmiast. Postrzegali ludzi jako zuchwałych, skorych do kłótni i niecierpliwych. Elfy okazały się podatne na ludzkie choroby, wskutek czego po raz pierwszy w dziejach zaczęły umierać z przyczyn naturalnych, z kolei ci, którzy spędzili zbyt dużo czasu wśród ludzi, zaczęli się starzeć. Elfy wycofały się do Arlathanu, z dala od ludzi, obawiając się, że starzenie doprowadzi do upadku ich cywilizacji.
Próba odizolowania się doprowadziła jednak do ekspansji Tevinteru, które kontynuowało podbijanie nowych terytoriów, przy okazji biorąc w niewolę każdego elfa, jakiego napotkali. Pierwsi śniący nauczyli się używać lyrium w celu wchodzenia do Pustki od elfickich niewolników, następnie stając się pierwszymi magistrami władającymi Imperium.
Grafika koncepcyjna przedstawiająca zatonięcie Arlathanu
Niewiele wiadomo o tym jak ani dlaczego Tevinter zdecydowało się podbić Arlathan, jednak według elfickich przekazów elfy zamiast walczyć, uciekły, z kolei magistrowie, korzystając z magii, demonów, a nawet smoków, zrównali miasto z ziemią, niszcząc gromadzoną przez tysiąclecia wiedzę, kulturę i sztukę. W miarę podbijania coraz większych części kontynentu przez Tevinter, Elvhenan ostatecznie upadło, a zniewolone elfy straciły nieśmiertelność i wiedzę swojego ludu. Przez stulecia elfy żyły w niewoli, dopóki pod wodzą Andrasty i Shartana odzyskały wolność i zakładając swój nowy dom – Dalię.
Według Abelasa, strażnika świątyni Mythal, elfy same sprowadziły na siebie zagładę na długo przed powstaniem Tevinteru. W Polowaniu na czarownicę wychodzi na jaw, że kiedy imperium elfów chyliło się ku upadkowi, kilka z nich zbiegło do starożytnego thaigu Cad’halash, jednak kiedy krasnoludy z Kal-Sharok dowiedziały się o tym, zaatakowały thaig celem ukrycia wszelkich dowodów na to, że ich pobratymcy naruszyli sojusz z Tevinterem.
Język[]
- Główny artykuł: Język elfów
Wraz z wiedzą, podczas wielowiekowej niewoli elfy straciły także większość swojego języka. Przetrwał jedynie ograniczony zasób słów i konstrukcji gramatycznych, obecnie używanych głównie przez Dalijczyków.
Religia[]
- Główny artykuł: Elficki panteon
Starożytne elfy czciły panteon składający się z pięciu bogów i czterech bogiń. Ich religia wspomina również o innych bogach nazywanych „Zapomnianymi” – wrogach elfickiego panteonu. Jedynie Fen’Harel, bóg podstępu, mógł swobodnie przemieszczać się pomiędzy domenami obu grup. Elfy przypisują upadek Elvhenanu właśnie Fen’Harelowi, twierdząc, że uwięził on obie grupy bogów w swoich królestwach, przez co nie mogli oni wpływać na świat śmiertelników, a tym samym uratować elfów przed upadkiem.
Ciekawostki[]
- Strażnik może odkryć elfickie ruiny, których architektura i wystrój stanowią połączenie stylów ludzi i elfów, co może wskazywać, że w pewnym momencie część kultury Elvhenanu przetrwała nawet po podbiciu imperium przez ludzi.
- Po pierwszym spotkaniu z Merrill i skomentowaniu jej umiejętności magicznych, odpowiada ona, że w czasach Arlathanu wszystkie elfy władały magią, jednak – podobnie jak ich nieśmiertelność – są to jedynie opowieści, niepotwierdzone żadnymi dowodami ani zachowanymi przekazami historycznymi.
- Relikty, grobowce i ruiny pochodzące z czasów Arlathanu znaleźć można w wielu współczesnych krajach, przede wszystkim w Orlais.
Galeria[]
Przypisy
- ↑
BioWare, „Dragon Age: Początek”, 2009 rok, rozmowa z Tamlenem.