Elfy

Elfy – humanoidalna rasa, zazwyczaj niższa od ludzi, o smukłej budowie ciała i spiczastych uszach. W dawnych czasach elfy były rasą dominującą w Thedas, a ich zaawansowana cywilizacja opierała się na naturze i magii. Po utracie swojego najwspanialszego miasta, Arlathanu, na rzecz Imperium Tevinter i następujących potem wielu wiekach niewolnictwa, elfy zatraciły większość swojej kulturowej spuścizny i tożsamości. Próbowały odbudować swoje społeczeństwo w Dalii, ale po czterech wiekach utracili Dalię w wyniku przeprowadzonych przez Zakon Świętych Marszów. Ocaleli rozproszyli się po całym Thedas – tzw. Dalijczycy w prymitywnych nomadycznych klanach, bezustannie przemierzających krainę i tworzących tymczasowe obozy w lasach lub innych miejscach na łonie natury, z dala od cywilizacji, zaś miejskie elfy jako ubodzy wygnańcy w obcowiskach większych miast – tracąc nadzieję na odzyskanie swojej dawnej kultury i świetności. Obecnie utożsamia się ich z ubogością, przestępczością i barbarzyństwem, często wykorzystywani są jako kozły ofiarne dla ludzkich problemów. Ludzie zwykli nazywać ich „spiczastouchymi” lub, mniej okrutnie, „królikami” albo „jeźdźcami hall” (dla niektórych może to być nawet swego rodzaju wyraz szacunku), co elfy odbierają jako obelgę na tle rasowym. Chociaż większość elfiego języka została już zapomniana, dawniej określali samych siebie mianem „elvhen”, czyli „lud”.

W Początku elf może być przedstawicielem wszystkich trzech klas (wojownikiem, łotrzykiem lub magiem), pochodzącym z klanu Dalijczyków, obcowiska lub Kręgu Maginów. Strażnik będący elfem jako premię rasową otrzymuje +2 do siły woli i magii.

W Inkwizycji elf Inkwizytor, jeśli jest wojownikiem lub łotrzykiem, piastuje stanowisko łowcy, natomiast jako mag jest pierwszym po Opiekunce klanu Lavellan, który został wysłany na konklawe jako szpieg elfów. Premią rasową jest 25-procentowa odporność przed atakami dystansowymi.

Historia

Obszar dawnego Elvhenanu

Elfie ruiny w Emprise du Lion

Shartan

Plik:MapaDalii.jpg

Mapa obszaru dawnej Dalii

Elfy nie żyją dłużej od ludzi, jednak według ich legend nie zawsze tak było. Jak sami twierdzą, niegdyś byli nieśmiertelną i magicznie uzdolnioną rasą, żyjącą w zgodzie z naturą i czczącą panteon elfich bóstw, znanych jako Evanuris. Dzięki swoim magicznym umiejętnościom byli w stanie stworzyć podobny do Pustki świat nazywany „Rozdrożami”.

Pierwszymi shemlenami („szybkie dzieci”, jak starożytne elfy zwały ludzi ze względu na krótsze życia), których spotkały elfy, były klany przybyłe z południa, z Par Vollen. Starożytne elfy żyły w zgodzie z ludźmi, ale wkrótce okazało się, że krzyżowanie się z nimi prowadzi do narodzin wyłącznie ludzkich dzieci. Dodatkowo po jakimś czasie elfy zdały sobie sprawę, że zaczęły się starzeć i umierać – niesłusznie uznając, że jest to wina kontaktów z ludźmi, odizolowały się od nich. Ludzkie klany podbite zostały przez Imperium Tevinter, które uznały elfią izolację za wrogie działanie, w związku z czym w roku -981 Starożytności wypowiedziały im wojnę. Elvhenan, ojczyzna elfów, była oblegana przez sześć lat, zaatakowana została jednak dopiero kiedy tevinterscy magistrowie użyli magii krwi do całkowitego zniszczenia miasta stołecznego Arlathan, które zostało doszczętnie obrócone w perzynę i zaginęło w mrokach dziejów. Ocalałe elfy zostały niewolnikami, a ich kultura utracona. W wyniku zniewolenia elfy ostatecznie zaczęły się starzeć, aż w końcu straciły nieśmiertelność. Elfi kalendarz, utworzony wraz z założeniem Arlathanu, został zakazany przez Imperium. Chociaż istnieje on w dalszym ciągu i jest on rozpoznawany przez badaczy spoza Tevinteru do oznaczania według własnego kalendarza dat konkretnych wydarzeń historycznych, daty niektórych wydarzeń zostały zapomniane. Szczegółowe informacje na temat wojny przepadły w mrokach dziejów,m jednak artefakty znalezione w tevinterskich ruinach w Lesie Brecilian sugerują, że Elvhenan zostało złupione lub że część elfów dołączyła do Imperium, zabierając artefakty ze sobą. Elfy wierzą, że Arlathan został zdobyty przez Tevinter ponieważ nie mogli ochronić ich bogowie, ponieważ zostali odizolowani przez zdradzieckiego Fen'Harela.

Elfi niewolnicy dowodzeni przez Shartana byli jednymi z najbardziej zagorzałych zwolenników prorokini Andrasty w jej powstaniu przeciwko Tevinterowi. Elfy dołączyły do Andrasty w roku 1020 IT, a za swoją lojalność po zwycięstwie Andrasty zostali nagrodzeni ziemią w Dalii. Podróż do nowej ojczyzny nazwali Długim Marszem – niektórzy zginęli w trakcie wędrówki, inny powrócili do Tevinteru, większość jednak kontynuowała marsz.

W Dalii elfy stworzyły swoją drugą ojczyznę, zaczęli przywracać utraconą wiedzę i kulturę Elvhenanu, w tym kult swoich dawnych bogów. Zbudowali swoje pierwsze miasto, Halamshiral („koniec podróży”) i zaczęli izolować się od innych ras. Granic strzegł zakon Szmaragdowych Rycerzy, wypatrujący kłopotów ze strony ludzi. Przez jakiś ludzie wierni wspomnieniu Andrasty szanowali elfy jako sojuszników, jednak wraz z rozprzestrzenianiem się Pieśni Światła i wiary w Stwórcę, dyplomatyczne relacje pomiędzy elfami a zamieszkującymi w ich sąsiedztwie ludźmi zaczęły się ochładzać, kiedy elfy odmówiły nawrócenia się na adrastianizm. Historycy spekulują, że wrogość rozpoczęła się dopiero w momencie, kiedy elfy odmówiły ludziom pomocy w walce z Drugą Plaga. Ludzie utrzymują, że wojna rozpoczęła się, kiedy w roku 2:9 Chwały niewielka grupa elfów zaatakowała pobliską ludzką osadę Czerwona Przeprawa. Zakon rozpoczął Święty Marsz przeciwko elfom twierdząc, że ludzie zostali zaatakowani przez Dalijczyków, którzy pojmali Montsimmarda i zaczęli oblężenie Val Royeaux. Elfy twierdzą, że to templariusze najechali Dalię, kiedy Dalijczycy wyrzucili misjonarzy Zakonu ze swoich suwerennych ziem.

Po upadku Dalii elfy zmuszone zostały do opuszczenia swojej drugiej ojczyzny, a ich kultura została podzielona. Wiele elfów zaakceptowało warunki agresorów, godząc się na życie w obcowiskach ludzkich miast i wyznawanie Stwórcy. Ci, którzy odmówili, stali się nomadycznymi Dalijczykami, zachowującymi wiarę w elfich bogów i kontynuujących wysiłki mające na celu odzyskanie utraconej kultury Elvhenanu.

Wszelka orlezjańska sztuka przedstawiająca elfy została zniszczona. Wyjątkiem jest mural przedstawiający Shartana z obciętymi uszami, którego oryginalna kopia przetrzymywana jest przez Uniwersytet Orlais. Współcześni orlezjańscy naukowcy zaczęli zastanawiać się w swoich traktatach, mających osłabić cesarzową Celene, czy elfy nie są jedynie odrobinie lepsi niż zwierzęta – ze względu na ich „królicze” uszy i zwierzęcy instynkt – stwierdzając, że wiązanie się z elfem jest taką samą obrazą dla Stwórcy, jak kopulowanie ze zwierzęciem.

W wiekach następujących po zniszczeniu Dalii niektórzy elfowie zapisali się na kartach historii. Najbardziej znany jest Szary Strażnik Garahel, który zabił arcydemona Andorala, kładąc kres Czwartej Pladze.

Mimo wszystko sytuacja elfów z biegiem lat nie poprawiła się. Przykładowo we współczesnym Fereldenie miejskim elfom nie wolno nosić broni, z kolei w Orlais mogą nosić jedynie ostrza nie dłuższe niż dłoń. Podczas orlezjańskiej okupacji Fereldenu elfy traktowane były jako dobro materialne, którym handlowano jako swoją własnością.

Kultura

Miejskie elfy

Obcowiska to zamknięte elfie społeczności w ludzkich miastach, często ogrodzone murami i znajdujące się w najbiedniejszej, najbardziej narażonej na przestępczość części miasta, z kolei na wsiach elfy zamieszkują w stodołach i szopach. Ich mieszkańcy zazwyczaj są ubodzy, w celu przetrwania żebrzą lub przyjmują najbardziej niewdzięczne prace, a w skrajnych przypadkach opuszczają obcowiska, żeby kraść lub zabijać. Mogą dołączyć do Zakonu, jak również zostać templariuszami, jednak ze względu na uprzedzenia rasowe zdarza się to rzadko.

Chociaż ogólny sposób traktowania elfów różni się w zależności od królestwa, miejskie elfy z reguły i tak traktowani są jak obywatele drugiej kategorii. Elfy, ze względów na uprzedzenia rasowe albo regulacje prawne, nie mogą dołączyć do większości organizacji ani parać się przyzwoitymi pracami, a przedstawiciele prawa często przymykają oko na krzywdzenie ich. Niewolenie elfów w dalszym ciągu jest legalne w Tevinterze, w którym wciąż występuje wysokie zapotrzebowanie na elfich niewolników i służby dla szlachciców. Mimo niskiego statusu, elfy często są postrzegani przez ludzi jako piękni. W Fereldenie pozycja społeczna elfów jako „niskiej klasy wolnych ludzi” porównywalna jest z pozycją prostytutek czy przestępców, tym niemniej mogą oni prowadzić żywot na tyle swobodny, na ile pozwala im ich sytuacja materialna.

Ze względu na trwającą wiele wieków dyskryminację ze strony ludzi, miejskie elfy starają się zachować swoje dziedzictwo. Artefakty z Arlathanu, takie jak vhenadahl („drzewo ludu”), oraz wielka duma z silnej, wspierającej się społeczności, wzmacniają miejskie elfy, próbujące związać koniec z końcem we wrogim dla nich świecie. Elfy opuszczające obcowiska i próbujące żyć wśród ludzi są krytykowani przez swoich ziomków, którzy nazywają ich „płaskouchymi”, zaś przez Dalijczyków są wyszydzani.

Wielce ważne dla miejskich elfów są małżeństwa, w elfich społecznościach stanowiące rytuał przejścia w dorosłość. Małżeństwa – ze względu na niewielką ilość mieszkańców obcowiska, a co za tym idzie, ograniczonej puli genów – często aranżowane są z osobami z innych obcowisk. Najgorszą rzeczą, jaką może zrobić elf, jest zawarcie małżeństwa lub spłodzenie potomstwa z człowiekiem, jako że z takich związków rodzą się wyłącznie ludzkie dzieci. W nielicznych społecznościach, starających się zachować i wzmocnić swoje tradycje, jest to postrzegane bardzo nieprzychylnie, mogąc prowadzić do wykluczenia ze społeczności.

Znane obcowiska

• Obcowisko w Denerim, z którego pochodzi potencjalny elfi Strażnik
• Obcowisko w Wysokożu, z którego pochodzi Nelaros lub Nesiara, narzeczony/narzeczona potencjalnego elfiego Strażnika
• Obcowisko w Val Royeaux, z którego pochodzi Fiona, otoczone tak wysokimi murami, że do południa promienie słoneczne nie sięgają vhenadahl
• Obcowisko w Minratusie
• Obcowisko w Kirkwall, w którym zamieszkiwała Merrill

Dalijczycy

Główny artykuł: Dalijczycy

Dalijczycy starają się zapewnić, przekazać i zachować wiedzę i święte skarby dwóch upadłych elfich królestw. Prowadzą życie nomadów, podróżując po całym Thedas. Ich klany wywodzą się z klanów władających Dalią, zaś Dalijczycy są ich odległymi potomkami.

Kontakty Dalijczyków z miejskimi elfami

Relacje pomiędzy Dalijczykami a elfami z obcowisk są dziwne i gorzkie, a zapoczątkowane zostały po ich rozdziale po upadku Dalii. Niektórzy Dalijczycy patrzą z na swoich ziomków z miast z podejrzliwością i pożałowaniem, uważając ich za „płaskouchych”, twierdząc, że nie różnią się „od swoich shemleńskich panów”. Według niektórych porzucili i zapomnieli swoją kulturę, mają jednak nadzieję wpoić im ją po założeniu nowej ojczyzny. Takie postrzeganie elfów z obcowisk nie jest jednak właściwe dla wszystkich Dalijczyków.

Z drugiej strony, niektóre miejskie elfy postrzegają Dalijczyków jako swego rodzaju postaci mityczne: dziwne i dzikie „leśne elfy” żyjące z dala od ludzi i żerujące na ich nieostrożności, ale mimo wszystko na swój sposób szlachetne. Dla innych są „dzikusami” – prymitywnymi elfami, które odrzucają możliwości, jakie dają obcowiska, goniącymi za czymś, czego nigdy nie będą mogli osiągnąć. Miejskie elfy, które opuściły obcowisko, jak na ironię nazywani są przez nie „płaskouchymi” – tak samo, jak Dalijczycy nazywają elfy wyznające andrastianizm – i muszą liczyć się z wrogością i urazem elfów z innych obcowisk.

Mimo wszystko po dziś dzień zarówno elfy z obcowisk, jak i Dalijczycy, utrzymują ze sobą kontakty. Dla miejskich elfów, które w akcie desperacji, z racji ubóstwa czy nadużyć, wędrowne klany Dalijczyków często są ostatnią deską ratunku. Większość klanów, mimo niepewności, gotowa jest przyjąć w swoje szeregi uciekiniera i z reguły nie atakują miejskich elfów, których mijają na szlakach. Przyjęty do klanu elf szkolony jest we właściwych Dalijczykom sztukach i uczony ich kultury. Podobnie obcowiska gotowe są przyjąć Dalijczyka, który dobrowolnie lub pod przymusem opuścił swój klan.

Elfy władające magią często chronią się wśród Dalijczyków lub w obcowiskach. Jest to podyktowane w dużej mierze tym, że alternatywą jest poświęcenie swojego życia Zakonowi, Stwórcy i Kręgowi Maginów, którzy odegrali znaczącą rolę w upadku Dalii.

Język

Główny artykuł: Język elfów

Język elfów, czyli elficki, został w większości zapomniany po zniszczeniu Elvhenanu i zniewoleniu jego mieszkańców. Gdy elfy osiedliły się w Dalii, starali się przywrócić swój utracony język i wiedzę, jednak Dalia przepadła podczas Świętego Marszu. Elfy żyjące w Wieku Smoka posługują się jedynie pozostałością dawnego języka, bardziej wtrącając elfie wyrażenia do dialogów prowadzonych we wspólnej mowie, aniżeli używając go do codziennej komunikacji między sobą. Dalijczycy, samozwańczy opiekunowie elfiego języka i magii, częściej używają elfickiego niż ich ziomkowie z miast. Żyjąc pośród ludzi, miejskie elfy obecnie posługują się jedynie kilkoma staroelfickimi słowami, których pochodzenie zostało zapomniane, takimi jak np. „shem” (skrócona forma „shemlen”) czy „hahren”, czyli „starszy”, którym to mianem określają przywódcę obcowiska.

Uwagi

• Dzieci rodzące się ze związku człowieka i elfa są człowiekiem z wyglądu, które określić można obraźliwym słowem „półelf”. Dzieci elfów i krasnoludów wyglądają jak krasnoludy, są jednak niezwykle rzadkie.
• Wszystkie rasy w Thedas naturalnie żyją mniej więcej tak samo długo.
• Elfy widzą w ciemności lepiej niż ludzie, a w ciemnościach ich oczy błyszczą jak oczy kota. Jest to prawdopodobnie wynikiem struktury ich błony odblaskowej. Podobną umiejętność posiadają krasnoludy, jednak ich oczy nie świecą w ciemnościach.
• Elfy są dużo bardziej niż inne rasy skłonne do przyjęcia qun, co uznawane jest za szczególnie niebezpieczne zwłaszcza w Tevinterze. Sprawdzają się oni jako szpiedzy qunari, mogąc swobodnie przemieszczać ziemie należąca do niequnari, posuwając się nawet do sprzedania w niewolę, aby inwigilować tevinterską szlachtę.
• Według Varrika i Fenrisa elfy nie są w stanie wyhodować zarostu, jednak Yevven zaprzecza temu twierdzeniu.
• Ludzie często postrzegają elfy jako piękne i pociągające fizycznie.
• Popularnym w obcowiskach jedzeniem elfów są śmierdzące rybą słone kanapki.
• Miejskie elfy uczestniczyły w powstaniu fereldeńskim pod Loghainem Mac Tirem jako jednostka Nocnych Elfów.
• Gdy elfka zostaje matką lęgu, produkuje wrzeszczoty.
• Popularnymi wśród ludzi obelgami wobec elfów są „ostrouchy” i „skośnouchy”. Mniej obraźliwym określeniem jest „królik”.

Ciekawostki

• W przeciwieństwie do wielu innych utworów fantasty, w Dragon Age elfy nie żywią urazów do krasnoludków. W Początku pojawia się dialog pomiędzy Zevranem i Oghrenem, w którym wyszydzony zostaje ten popularny w fantasy motyw.
• W Dragon Age II zmieniono ogólny koncept rasy elfów, tak jak i innych ras, aby rasy bardziej różniły się od siebie. Od tego momentu Dalijczycy mówią z walijskim i irlandzkim akcentem (miejskie elfy zachowują akcent właściwy dla kraju, w którym mieści się ich obcowisko), są wyżsi, mają smuklejsze twarze i większe oczy, proste nosy i pewne szczegóły twarzy, w odróżnieniu od „niskich, ostrouchych ludzi” z Początku. W Inkwizycji ponownie bardziej zbliżone są one wyglądem do ludzi, jak miało to miejsce w Początku, wyjątkiem są spiczaste uszy.
• Pierwotną inspiracją elfów zamieszkujących uniwersum Dragon Age byli Żydzi (utracona ojczyzna, getta itd.)
• Nie wiadomo, czy Dalijczycy żyją dłużej niż miejskie elfy, ponieważ scenarzyści David Gaider i Mary Kirby udzielili na to pytanie rozbieżnych odpowiedzi.

Galeria

Elfy - tarot.jpg

Karty tarota przedstawiające elfy w Inkwizycji

Obcowisko w Denerim.jpg

Elfie obcowisko w Denerim