Dragon Age Wiki
Advertisement

Elfy – humanoidalna, powszechnie występująca rasa w Thedas, która niegdyś stanowiła największą potęgę na kontynencie.

Wygląd[]

Elfy są zazwyczaj niższe od ludzi i posiadają smukłą budowę ciała. Cechą charakterystyczną rasy są spiczaste uszy.

Udział[]

Dragon Age: Początek[]

Elf może być przedstawicielem wszystkich trzech klas (wojownikiem, łotrzykiem lub magiem), pochodzącym z klanu Dalijczyków, obcowiska lub Kręgu Maginów. Strażnik będący elfem jako premię rasową otrzymuje +2 do siły woli i magii.

Dragon Age: Inkwizycja[]

Elf, jeśli jest wojownikiem lub łotrzykiem, piastuje stanowisko łowcy, natomiast jako mag jest pierwszym po Opiekunce klanu Lavellan, który został wysłany na konklawe jako szpieg elfów. Premią rasową jest 25-procentowa odporność przed atakami dystansowymi.

Historia[]

Według legend, elfy były niegdyś nieśmiertelną i magicznie uzdolnioną rasą, żyjącą w zgodzie z naturą i wierzeniami oscylującymi wokół elfickiego panteonu bogów, znanych jako Evanuris. Dzięki swoim magicznym umiejętnościom byli w stanie stworzyć podobny do Pustki świat nazywany „Rozdrożami”.

Pierwszymi shemlenami („szybkie dzieci”, jak starożytne elfy zwały ludzi ze względu na krótsze życie), których spotkały elfy, były klany przybyłe z południa, z Par Vollen. Starożytna rasa żyła w zgodzie z ludźmi, ale wkrótce okazało się, że krzyżowanie się z nimi prowadzi do narodzin wyłącznie ludzkich dzieci. Dodatkowo po jakimś czasie elfy zdały sobie sprawę, że zaczęły się starzeć i umierać – niesłusznie uznając, że jest to wina kontaktów z ludźmi, więc odizolowały się od nich.

Ludzkie klany podbite zostały przez Imperium Tevinter, które uznały elfią izolację za wrogie działanie, w związku z czym w roku -981 Starożytności wypowiedziały im wojnę. Elvhenan, ojczyzna elfów, była oblegana przez sześć lat, zaatakowana została jednak dopiero kiedy tevinterscy magistrowie użyli magii krwi do całkowitego zniszczenia miasta stołecznego Arlathan, które zostało doszczętnie obrócone w perzynę i zaginęło w mrokach dziejów. Ocalałe elfy zostały niewolnikami, a ich kultura utracona. W wyniku zniewolenia elfy ostatecznie zaczęły się starzeć, aż w końcu straciły nieśmiertelność. Elfi kalendarz, utworzony wraz z założeniem Arlathanu, został zakazany przez Imperium. Chociaż istnieje on w dalszym ciągu i jest on rozpoznawany przez badaczy spoza Tevinteru do oznaczania według własnego kalendarza dat konkretnych wydarzeń historycznych, daty niektórych wydarzeń zostały zapomniane. Szczegółowe informacje na temat wojny przepadły w mrokach dziejów,m jednak artefakty znalezione w tevinterskich ruinach w Lesie Brecilian sugerują, że Elvhenan zostało złupione lub że część elfów dołączyła do Imperium, zabierając artefakty ze sobą. Elfy wierzą, że Arlathan został zdobyty przez Tevinter ponieważ nie mogli ochronić ich bogowie, ponieważ zostali odizolowani przez zdradzieckiego Fen'Harela. Rasa została w końcu podbita i zniewolona przez Imperium Tevinter. Po utracie swojego najwspanialszego miasta, Arlathanu, na rzecz najeźdźców i następujących potem wielu wiekach niewolnictwa, elfy zatraciły również większość swojej kulturowej spuścizny i tożsamości.

Kiedy Andrasta i jej kult Stwórcy stali się sławni, wówczas rozpoczęli udaną wojnę przeciwko Imperium Tevinter, zmuszając państwo do wycofania się ze swoich granic. Pod wodzą Shartana, zniewolone elfy powstały, by wspomóc Andrastę. Za swój wkład, rasa została uwolniona z okowów niewolnictwa i otrzymała Dalię - krainę położona w południowym Cesarstwie Orlais oraz stolicą, Halamshiral. Elfy wyruszyły z Imperium Tevinter do swojego nowego domu. Wydarzenie było na tyle szczególne, że nazwano go Długim Marszem.

W Dalii elfy stworzyły swoją drugą ojczyznę, zaczęli przywracać utraconą wiedzę i kulturę Elvhenanu, w tym kult swoich dawnych bogów. Jednakże w czasie niewoli, rasa utraciła swoją religijną tożsamość do tego stopnia, że niektórzy bogowie, których nigdyś czciła zostali całkowicie wymazani. Elfy radziły sobie jak tylko mogły oraz przyjęły nowe wierzenia, by wypełnić luki. Relacje z ludźmi pozostały jednak wrogie. Przez jakiś ludzie wierni wspomnieniu Andrasty szanowali elfy jako sojuszników, jednak wraz z rozprzestrzenianiem się Pieśni Światła i wiary w Stwórcę, dyplomatyczne relacje pomiędzy elfami a zamieszkującymi w ich sąsiedztwie ludźmi, zaczęły się ochładzać, kiedy elfy odmówiły nawrócenia się na adrastianizm.. Wobec tego, rasa elfów utworzyła elitarny oddział znany jako Szmaragdowi Rycerze, by ochronić swoje ziemie przed możliwą kolejną ludzką inwazją. Elfy zaczęły się mocno izolować od reszty świata.

Historycy spekulują, że wrogość rozpoczęła się dopiero w momencie, kiedy elfy odmówiły ludziom pomocy w walce z Drugą Plaga. Ludzie jednak utrzymują, że wojna rozpoczęła się, kiedy w roku 2:9 Chwały niewielka grupa elfów zaatakowała pobliską ludzką osadę Czerwona Przeprawa. Zakon zyskał pretekst i rozpoczął Święty Marsz przeciwko Dalii, twierdząc, że ludzie zostali zaatakowani przez Dalijczyków, którzy pojmali Montsimmarda i zaczęli oblężenie Val Royeaux. Elfy twierdzą, że to templariusze najechali Dalię, kiedy Dalijczycy wyrzucili misjonarzy Zakonu ze swoich suwerennych ziem. Niezależnie od poglądów obu stron, zaczęła się seria brutalnych bitew, która ostatecznie doprowadziła do ponownego upadku elfów.

Ocaleli, rozproszyli się po całym Thedas i stali się Dalijczykami w prymitywnych nomadycznych klanach, bezustannie przemierzających krainę i tworzących tymczasowe obozy w lasach lub innych miejscach na łonie natury, z dala od cywilizacji, próbując desperacko ratować resztki zachowanej kultury i tożsamości. Z kolei niektórzy, pogodzili się ze swoim gorzkim losem i zaczęli żyć wśród ludzi jako miejskie elfy. Elfy stały się obywatelami drugiej kategorii. Były ubogimi wygnańcami w obcowiskach większych miast, tracąc nadzieję na odzyskanie swojej dawnej kultury i świetności. Ich życie zmieniło się w desperacką walkę o przetrwanie w ubóstwie. Elfy zaczęto utożsamiać z przestępczością i barbarzyństwem i wykorzystywać jako kozły ofiarne dla ludzkich problemów. Ludzie zwykli nazywać ich „spiczastouchymi” lub, mniej okrutnie, „królikami” albo „jeźdźcami hall” (dla niektórych może to być nawet swego rodzaju wyraz szacunku), co elfy odbierają jako obelgę na tle rasowym. Chociaż większość elfiego języka została już zapomniana, dawniej określali samych siebie mianem „elvhen”, czyli „lud”..

Wszelka orlezjańska sztuka przedstawiająca elfy została zniszczona. Wyjątkiem jest mural przedstawiający Shartana z obciętymi uszami, którego oryginalna kopia przetrzymywana jest przez Uniwersytet Orlais. Współcześni orlezjańscy naukowcy zaczęli zastanawiać się w swoich traktatach, mających osłabić cesarzową Celene, czy elfy nie są jedynie odrobinie lepsi niż zwierzęta – ze względu na ich „królicze” uszy i zwierzęcy instynkt – stwierdzając, że wiązanie się z elfem jest taką samą obrazą dla Stwórcy, jak kopulowanie ze zwierzęciem.

W wiekach następujących po zniszczeniu Dalii niektórzy elfowie zapisali się na kartach historii. Najbardziej znany jest Szary Strażnik Garahel, który zabił arcydemona Andorala, kładąc kres Czwartej Pladze.

Mimo wszystko sytuacja elfów z biegiem lat nie poprawiła się. Przykładowo we współczesnym Fereldenie miejskim elfom nie wolno nosić broni, z kolei w Orlais mogą nosić jedynie ostrza nie dłuższe niż dłoń. Podczas orlezjańskiej okupacji Fereldenu elfy traktowane były jako dobro materialne, którym handlowano jako swoją własnością.

Kultura i społeczeństwo[]

Sztuka elfów1
Sztuka elfów2

Miejskie elfy[]

Główny artykuł: Obcowisko

To pieniądz jest wyznacznikiem twojej pozycji, a nie życie na wolności

Pol, Dragon Age: Początek

Większość elfów mieszka w obcowiskach, które stanowią zamknięte elfie społeczności w ludzkich miastach, często ogrodzone murami i znajdujące się w najbiedniejszej, najbardziej narażonej na przestępczość części miasta, z kolei na wsiach elfy zamieszkują w stodołach i szopach. Ich mieszkańcy zazwyczaj są ubodzy, w celu przetrwania żebrzą lub przyjmują najbardziej niewdzięczne prace, a w skrajnych przypadkach opuszczają obcowiska, żeby kraść lub zabijać. Mogą dołączyć do Zakonu, jak również zostać templariuszami, jednak ze względu na uprzedzenia rasowe zdarza się to rzadko. Niektóre elfy poprzez łut szczęścia zostają służącymi, którzy pracują dla szlachty, dzięki czemu, nie muszą mieszkać w obcowisku i walczyć o życie.

Chociaż ogólny sposób traktowania elfów różni się w zależności od królestwa, miejskie elfy z reguły i tak traktowani są jak obywatele drugiej kategorii. Elfy, ze względów na uprzedzenia rasowe albo regulacje prawne, nie mogą dołączyć do większości organizacji ani parać się przyzwoitymi pracami, a przedstawiciele prawa często przymykają oko na krzywdzenie ich. Niewolenie elfów w dalszym ciągu jest legalne w Imperium Tevinter, w którym wciąż występuje wysokie zapotrzebowanie na elfich niewolników i służby dla szlachciców. Mimo niskiego statusu, elfy często są postrzegani przez ludzi jako piękni. W Fereldenie, pozycja społeczna elfów jako „niskiej klasy wolnych ludzi” porównywalna jest z pozycją prostytutek czy przestępców, tym niemniej mogą oni prowadzić żywot na tyle swobodny, na ile pozwala im ich sytuacja materialna.

Ze względu na trwającą wiele wieków dyskryminację ze strony ludzi, miejskie elfy starają się zachować swoje dziedzictwo. Artefakty z Arlathanu, takie jak vhenadahl („drzewo ludu”), oraz wielka duma z silnej, wspierającej się społeczności, wzmacniają miejskie elfy, próbujące związać koniec z końcem we wrogim dla nich świecie. Elfy opuszczające obcowiska i próbujące żyć wśród ludzi są krytykowani przez swoich ziomków - Dalijczyków, którzy nazywają ich „płaskouchymi”[1].

Wielce ważne dla miejskich elfów są małżeństwa, w elfich społecznościach stanowiące rytuał przejścia w dorosłość. Małżeństwa – ze względu na niewielką ilość mieszkańców obcowiska, a co za tym idzie, ograniczonej puli genów – często aranżowane są z osobami z innych obcowisk. Najgorszą rzeczą, jaką może zrobić elf, jest zawarcie małżeństwa lub spłodzenie potomstwa z człowiekiem, jako że z takich związków rodzą się wyłącznie ludzkie dzieci. W nielicznych społecznościach, starających się zachować i wzmocnić swoje tradycje, jest to postrzegane bardzo nieprzychylnie, mogąc prowadzić do wykluczenia ze społeczności.

Mimo trudnego życia w obcowisku, większość elfów nie stara się niczego zmienić i w zupełności akcepuje swój żywot twierdząc, że tak po prostu musi być. W obcowisku, efly nie mogą nosić żadnej broni, a za wszczynanie bójek trafia się do aresztu. Miejskie elfy znają Dalijczyków jedynie z opowieści, które określają ich bandytami atakującymi ludzi bez powodu. Mieszkańcy obcowiska nauczyli się od ludzi chciwości. Wiedzą, że to pieniądz jest wyznacznkiem pozycji, a nie życie na wolności. Dla nich różnica między elfami a ludźmi polega na zawartości sakiewki[1].

Znane obcowiska[]

  • Obcowisko w Denerim, z którego pochodzi potencjalny elfi Strażnik
  • Obcowisko w Wysokożu, z którego pochodzi Nelaros lub Nesiara, narzeczony/narzeczona potencjalnego elfiego Strażnika
  • Obcowisko w Val Royeaux, z którego pochodzi Fiona, otoczone tak wysokimi murami, że do południa promienie słoneczne nie sięgają vhenadahl
  • Obcowisko w Minratusie
  • Obcowisko w Kirkwall, w którym zamieszkiwała Merrill

Dalijczycy[]

Główny artykuł: Dalijczycy

Dalijczycy starają się zapewnić, przekazać i zachować wiedzę i święte skarby dwóch upadłych elfich królestw. Prowadzą życie nomadów, podróżując po całym Thedas. Ich klany wywodzą się z klanów władających Dalią, zaś Dalijczycy są ich odległymi potomkami.

Relacje pomiędzy Dalijczykami a elfami z obcowisk są dziwne i gorzkie, a zapoczątkowane zostały po ich rozdziale po upadku Dalii. Niektórzy Dalijczycy patrzą z na swoich ziomków z miast z podejrzliwością i pożałowaniem, uważając ich za „płaskouchych”, twierdząc, że nie różnią się „od swoich shemleńskich panów”. Według niektórych porzucili i zapomnieli swoją kulturę, mają jednak nadzieję wpoić im ją po założeniu nowej ojczyzny. Takie postrzeganie elfów z obcowisk nie jest jednak właściwe dla wszystkich Dalijczyków.

Z drugiej strony, niektóre miejskie elfy postrzegają Dalijczyków jako swego rodzaju postaci mityczne: dziwne i dzikie „leśne elfy” żyjące z dala od ludzi i żerujące na ich nieostrożności, ale mimo wszystko na swój sposób szlachetne. Dla innych są „dzikusami” – prymitywnymi elfami, które odrzucają możliwości, jakie dają obcowiska, goniącymi za czymś, czego nigdy nie będą mogli osiągnąć. Miejskie elfy, które opuściły obcowisko, jak na ironię nazywani są przez nie „płaskouchymi” – tak samo, jak Dalijczycy nazywają elfy wyznające andrastianizm – i muszą liczyć się z wrogością i urazem elfów z innych obcowisk.

Mimo wszystko po dziś dzień zarówno elfy z obcowisk, jak i Dalijczycy, utrzymują ze sobą kontakty. Dla miejskich elfów, które w akcie desperacji, z racji ubóstwa czy nadużyć, wędrowne klany Dalijczyków często są ostatnią deską ratunku. Większość klanów, mimo niepewności, gotowa jest przyjąć w swoje szeregi uciekiniera i z reguły nie atakują miejskich elfów, których mijają na szlakach. Przyjęty do klanu elf szkolony jest we właściwych Dalijczykom sztukach i uczony ich kultury. Podobnie obcowiska gotowe są przyjąć Dalijczyka, który dobrowolnie lub pod przymusem opuścił swój klan.

Elfy władające magią często chronią się wśród Dalijczyków lub w obcowiskach. Jest to podyktowane w dużej mierze tym, że alternatywą jest poświęcenie swojego życia Zakonowi, Stwórcy i Kręgowi Maginów, którzy odegrali znaczącą rolę w upadku Dalii.

Relacje między ludźmi a Dalijczykami są bardzo napięte. Tego rodzaju elfy potrafią zastrzelić człowieka, który choć trochę zbliży się do ich obozu. Między innymi z tego powodu, Dalijczycy zyskali złą sławę, ale za to powszechnie uważa się, że potrafią niezwykle celnie strzelać z łuku. Mimo swojego braku zaufania do kogokolwiek z zewnątrz, niektóre klany decydują się przyjąć miejskie elfy, przez co w końcu ostatecznie stają się Dalijczykami. Czasami, tego rodzaju elfy handlują z ludźmi, ale są do tego dobierani konkretni członkowie klanu[2]. Zazwyczaj transakcja odbywa się z małą wioską, ponieważ Dalijczycy nie chcą zwracać na siebie uwagi. Elfy nazywają ludzi obraźliwie shemlenami.

Język[]

Główny artykuł: Język elfów

Język elfów, czyli elficki, został w większości zapomniany po zniszczeniu Elvhenanu i zniewoleniu jego mieszkańców. Gdy elfy osiedliły się w Dalii, starali się przywrócić swój utracony język i wiedzę, jednak Dalia przepadła podczas Świętego Marszu. Elfy żyjące w Wieku Smoka posługują się jedynie pozostałością dawnego języka, bardziej wtrącając elfie wyrażenia do dialogów prowadzonych we wspólnej mowie, aniżeli używając go do codziennej komunikacji między sobą. Dalijczycy, samozwańczy opiekunowie elfiego języka i magii, częściej używają elfickiego niż ich ziomkowie z miast. Żyjąc pośród ludzi, miejskie elfy obecnie posługują się jedynie kilkoma staroelfickimi słowami, których pochodzenie zostało zapomniane, takimi jak np. „shem” (skrócona forma „shemlen”) czy „hahren”, czyli „starszy”, którym to mianem określają przywódcę obcowiska.

Uwagi[]

Elf z obcowiska
  • Dzieci rodzące się ze związku człowieka i elfa są człowiekiem z wyglądu, które określić można obraźliwym słowem „półelf”. Dzieci elfów i krasnoludów wyglądają jak krasnoludy, są jednak niezwykle rzadkie.
  • Wszystkie rasy w Thedas naturalnie żyją mniej więcej tak samo długo.
  • Elfy widzą w ciemności lepiej niż ludzie, a w ciemnościach ich oczy błyszczą jak oczy kota. Jest to prawdopodobnie wynikiem struktury ich błony odblaskowej. Podobną umiejętność posiadają krasnoludy, jednak ich oczy nie świecą w ciemnościach.
  • Elfy są dużo bardziej niż inne rasy skłonne do przyjęcia qun, co uznawane jest za szczególnie niebezpieczne zwłaszcza w Tevinterze. Sprawdzają się oni jako szpiedzy qunari, mogąc swobodnie przemieszczać ziemie należąca do niequnari, posuwając się nawet do sprzedania w niewolę, aby inwigilować tevinterską szlachtę.
  • Według Varrika i Fenrisa elfy nie są w stanie wyhodować zarostu, jednak Yevven zaprzecza temu twierdzeniu.
  • Ludzie często postrzegają elfy jako piękne i pociągające fizycznie.
  • Popularnym w obcowiskach jedzeniem elfów są śmierdzące rybą słone kanapki.
  • Miejskie elfy uczestniczyły w powstaniu fereldeńskim pod Loghainem Mac Tirem jako jednostka Nocnych Elfów.
  • Gdy elfka zostaje matką lęgu, produkuje wrzeszczoty.
  • Popularnymi wśród ludzi obelgami wobec elfów są „ostrouchy” i „skośnouchy”. Mniej obraźliwym określeniem jest „królik”.

Ciekawostki[]

Modele elfów w Inkwizycji
  • W przeciwieństwie do wielu innych utworów fantasy, w Dragon Age elfy nie żywią urazy do krasnoludów. W Początku pojawia się dialog pomiędzy Zevranem i Oghrenem, w którym wyszydzony zostaje ten popularny w fantasy motyw.
  • W Dragon Age II zmieniono ogólny koncept rasy elfów, tak jak i innych ras, aby rasy bardziej różniły się od siebie. Od tego momentu Dalijczycy mówią z walijskim i irlandzkim akcentem (miejskie elfy zachowują akcent właściwy dla kraju, w którym mieści się ich obcowisko), są wyżsi, mają smuklejsze twarze i większe oczy, proste nosy i pewne szczegóły twarzy, w odróżnieniu od „niskich, ostrouchych ludzi” z Początku. W Inkwizycji ponownie bardziej zbliżone są one wyglądem do ludzi, jak miało to miejsce w Początku, wyjątkiem są spiczaste uszy.
  • Pierwotną inspiracją elfów zamieszkujących uniwersum Dragon Age byli Żydzi (utracona ojczyzna, getta itd.)
  • Nie wiadomo, czy Dalijczycy żyją dłużej niż miejskie elfy, ponieważ scenarzyści David Gaider i Mary Kirby udzielili na to pytanie rozbieżnych odpowiedzi.

Galeria[]

Przypisy

  1. 1,0 1,1 daodao BioWare, „Dragon Age: Początek”, 2009 rok, rozmowa z Polem.
  2. daodao BioWare, „Dragon Age: Początek”, 2009 rok, rozmowa z Junarem.
Advertisement