Dragon Age Wiki
Advertisement

Dragon Age: Tevinterskie noce (ang. Dragon Age: Tevinter Nights) – zbiór piętnastu opowiadań osadzonych w uniwersum Dragon Age, który został wydany przez Tor Books 20 marca 2020 roku. Polskie wydanie w przekładzie Dominiki Repeczko pojawiło się 1 listopada 2021 roku i zostało wydane przez Insignis. Autorami kolejnych opowieści, które znalazły się w antologii, są: Patrick Weekes, John Epler, Sylvia Feketekuty, Lukas Kristjanson, Courtney Woods, Brianne Battye, Caitlin Sullivan Kelly, Ryan Cormier oraz Arone Le Bray.

Opis[]

Starożytne grozy. Wędrowni najeźdźcy. Potężni magowie... oraz świat, który uparcie odmawia próbom naprawienia go. Witajcie w Thedas.

Od stoickich Szarych Strażników, po nekromantów Mortalitasi, których bardziej od żywych interesują umarli; od dumnych dalijskich elfów, po podstępnych skrytobójców z gildii Antivańskich Kruków. Wiek Smoka pełny jest potworów, magii i niezapomnianych postaci przemierzających niebezpieczny świat, którego jedyną stałą cechą jest nieustanna zmiana.

Lista opowiadań[]

  • Trzy drzewa do północy (ang. Three Trees to Midnight) – Patrick Weekes
  • Na dół, między umarłych (ang. Down Among the Dead Men) – Sylvia Feketekuty
  • Koszmar Hormaku (ang. The Horror of Hormak) – John Epler
  • Wezwanie do powrotu (ang. Callback) – Lukas Kristjanson
  • Szczęście w ogrodzie (ang. Luck in the Gardens) – Sylvia Feketekuty
  • Głód (ang. Hunger) – Brianne Battye
  • Morderstwo magów śmierci (ang. Murder by Death Mages) – Caitlin Sullivan Kelly
  • Ulice Minratusu (The Streets of Minrathous) – Brianne Battye
  • Perukarz (ang. The Wigmaker) – Courtney Woods
  • Genitivus umiera na końcu (ang. Genitivi Dies in the End) – Lukas Kristjanson
  • Herold miał plan (ang. Herold Had the Plan) – Ryan Cormier
  • Stare sztuczki starego Kruka (ang. An Old Crow’s Old Tricks) – Arone Le Bray
  • Ośmioro małych Szponiątek (ang. Eight Little Talons) – Courtney Woods
  • Połowa z góry (ang. Half Up Front) – John Epler
  • Niech cię Straszliwy Wilk weźmie (ang. Dread Wolf Take You) – Patrick Weekes

Fabuła[]

Trzy drzewa do północy[]

Tevinterskie miasto Ventus zostaje zdobyte przez qunari, którzy zabijają wszystkich magów, a mężczyzn zaciągają do przymusowych robót przy wycince lasu Arlathan, żeby udowodnili swoją wartość i mogli dołączyć do qun. Wśród więźniów znajduje się Myrion, ukrywający swoją prawdziwą tożsamość mag, zmuszony do pracy w parze z elfem Strife’em. Gardzący elfami Myrion nie dogaduje się z partnerem, który dla odmiany gardzi Tevinterczykami. Strife planuje wymanewrować qunari i znaleźć się w parze ze swoim znajomym, żeby następnie uciec z obozu pracy i dołączyć do swojego klanu. Okazuje się, że qunari podali mu qamek, przez co stał się on bezwiedną, pozbawioną emocji skorupą podobną do wyciszonych. Kiedy jeden z qunari atakuje Strife’a, Myrion ujawnia swoje magiczne zdolności, żeby go obronić, a następnie używa ich do zniszczenia budynku, w którym pracują brutalnie odcięci od Pustki magowie – w tym jego przyjaciółka – uważając, że nie zasługują oni na tak okrutny los. Uciekają w głąb lasu, ścigani przez Bas-taara, zarządcę niewolników, i Łowcę. Kiedy Myrion i Strife zostają dogonieni, ratuje ich prastary strażnik lasu, umożliwiając im dalszą ucieczkę. Ranny elf i wycieńczony mag zostają dogonieni po raz drugi. Z pomocą przychodzi im zmiennokształtna Irelin z klanu Strife’a. W kulminacyjnym momencie Bas-taar zostaje zabity przez Łowcę, będącym w rzeczywistości ben-hassrath, który uznaje, że Bas-taar – atakując Ventus bez polecenia antaamu – zdradził qun, a cudzoziemcy zaczęli uznawać qunari za potwory. Wiedząc, że las pełen jest niezrozumiałej dla niego prastarej magii elfów, pozwala Myrionowi i Strife’owi żyć i wycofuje się wraz z pozostałymi przy życiu członkami swojego oddziału.

Na dół, między umarłych[]

Uroczystość pogrzebowa nevarskiego lorda, Penricka Karna, zostaje zakłócona przez zwłoki samego zmarłego, przedwcześnie opętane przez ducha z Pustki. Będący ofiarą ataku, młody strażnik miejski Audric Felhausen, zostaje wezwany przez Mortalitasi, żeby pomóc im w dochodzeniu. Współpracując z członkinią Żałobnej Gwardii, Myrną, odkrywa, że Karn zginął wraz ze swoim rywalem – księciem Janusem van Markhamem – podczas pojedynku. Demon pychy, który opętał ciało lorda, zmierza w kierunku grobu van Markhama, ale Audrica i Myrnę prowadzi na niebezpieczne niższe poziomy Wielkiej Nekropoli, której komnaty nie zawsze znajdują się w tym samym miejscu w tym samym czasie.

Na cmentarzu Audric dowiaduje się, że tak naprawdę jest duchem – „prawdziwy” Audric zmarł w wyniku ran zadanych mu przez Karna – sprowadzonym w to miejsce przez Myrnę, żeby skonfrontował się z lordem i pomógł mu znaleźć równowagę pomiędzy gniewem a ciekawością. Po odnalezieniu Karna Audric wyzywa go na pojedynek, ale kiedy lord łamie jego zasady, zostaje zniszczony przez czarodziejkę. Po powrocie do siedziby Mortalitasi, Myrna oferuje Audricowi pracę pod nadzorem Żałobnej Gwardii. Audric zgadza się i zostaje opiekunem miejscowej biblioteki.

Koszmar Hormaku[]

W nevarskim lesie Szarzy Strażnicy Ramesh i Lesha są na misji, której celem jest uratowanie innego Szarego Strażnika imieniem Jovis, bliskiego przyjaciela i kochanka Ramesha i reszty jego ekspedycji górniczej. Po dotarciu w pobliże miejsca gdzie ostatnio widziano Jovisa odnajduą oni szaloną ocalałą kobietę przeżuwającą własne nadgarstki. Po perypetiach tajemnicza żeńska postać ginie. Jej ciało wypełnione jest szarawym płynem cuchnącym specyficznym zapachem solanki. Nieopodal, Ramesh i Lesha odkrywają wejście do Głębokich Ścieżek. Nad wejściem widniał napis w krasnoludzkich runach wskazujący nazwę thaigu, do którego prowadzi zejście - Hormak. Wewnątrz, oboje są atakowani przez zmutowane mroczne pomioty, takie jak np. emisariusz ze skrzydłami nietoperza. Pomimo ostrzeżeń pozostawionych na ścianach przez innych strażników, by nie podążać za nimi, Ramesh i Lesha idą tunelami dalej, kierując się wgłąb Głębokich Ścieżek.

Ku zaskoczeniu znajdujące się poniżej ruiny wyglądają wyłącznie na elfie. Jeden ze znalezionych murali, kilkukrotnie powtórzony, przedstawia suplikanta, kapłankę lub królową i potwora. Inny ukazują elfich władców trzymających swoich ludzi (lub dwór) klęczących przed suplikantami, niczym niewolników. Dekoracje na kolumnach tworzą niezwykłe wzory przypominające poruszające się płynnie poroża halli. W jednej z sal bohaterowie znajdują basen wypełniony lepkim szarym płynem o zapachu solanki, takim samym jaki znaleźli przy zmarłej kobiecie na powierzchni, nad którym zawieszony jest masywny żółto-zielony kryształ lyrium. Po chwili, z centralnego basenu wyłania się olbrzymia stonoga, której głową jest ciało strażnika Jovisa.

Jovis zachowuje jeszcze na tyle świadomości, by powiedzieć w ostatnich słowach Rameshowi, że w przeciwieństwie do mrocznych pomiotów, które muszą tylko dotknąć płynu by się przemienić, ludzie muszą go wypić. Mówi mu również w dość enigmatyczny sposób, że nie mogą pozwolić "jej" na dokończenie dzieła i aby zniszczył salę z basenem. Następnie dochodzi do walki, gdyż stonoga atakuje. Lesha poświęca się, by zawalić ruiny, zabić potwory, zniszczyć basen i dać Rameshowi szansę na ostrzeżenie pozostałych Szarych Strażników o sytuacji. Jest to o tyle ważne, że to miejsce było tylko jednym z dwunastu takich przedstawionych na mapie znalezionej wśród malowideł przed wejściem do sali z basenem.

Wezwanie do powrotu[]

Donal Sutherland, Voth i Shayd zostają wysłani przez Boską Wiktorię do Podniebnej Twierdzy w celu zbadania niepokojącej sytuacji w opuszczonej przez Inkwizycję, zaraz po Świętej Radzie, twierdzy. Po tym, jak jej pozostawieni na miejscu opiekunowie i nadzorcy wysłali niepokojącą wiadomość o dziwnej sytuacji wewnątrz twierdzy związanej z freskiem Solasa, niespodziewanie zamilkli. Sutherland podejrzewa, że to właśnie ​​jego Kompania została wysłana, ponieważ jest na tyle mała, by w razie niepowodzenia ukryć ich śmierć i wysłać kolejnych ochotników.

Po dotarciu grupy na miejsce znajdują jednego z dozorców wypatroszonego i własnoręcznie przybitego do drzwi lokalnej stajni. Reszta została rozczłonkowana, a ich części ciała zwisały z ptasich klatek używanych przez Lelianę w górnych partiach twierdzy. Sprawca masakry dość szybko wychodzi z ukrycia i odkrywa się jako demon żalu. Jego ciało uformowane jest wprost z gipsowych malowideł Solasa, które ten tworzył dla Inkwizytora. Demon ma wiele oczu i wygląda jak połączenie wilka i smoka. Twierdzi, że jest żalem boga. Szybko neutralizuje z walki Votha i Shayd doprowadzając ich przez wspomnienia do poczucia żalu wobec niektórych życiowych decyzji, które podjęli. Sutherland jednak opiera się działaniom demona, ponieważ nie ma żadnego większego żalu związanego z przystąpieniem do Inkwizycji. Opieranie się działaniom demona przez Sutherlanda pozwala na przybycie, zgodnie z wcześniejszym planem, wsparcia. W grupie tej znajdują się: Rat, giermek Sutherlanda, ale także Dagna, Harritt, Morris, Cabot i Elan Ve'mal, ludzie wystarczająco lojalni wobec Inkwizycji i Boskiej, by załatwić problem po cichu, wystarczająco mali, by w razie czego zginąć i zniknąć. Dzięki zaufaniu przyjaciół i podstępowi, Sutherland wabi demona, mówiąc, że "żałuje" wykonywania działań w pojedynkę i wykorzystywania swoich przyjaciół. Demon waha się analizując słowa Donala i dzięki temu reszta przyjaciół zyskuje czas i znienacka atakuje, "pokonuje" i wysyła istotę z powrotem do Pustki.

Gdy Podniebna Twierdza znów jest bezpieczna, Boska Wiktoria pisze proklamację ku chwale tych, którzy ponownie zasłużyli się Inkwizycji. Dodaje jednak, aby nie próbowali więcej podróżować do Podniebnej Twierdzy i żeby zamiast tego ich przeszłość i doświadczenia poprowadziły ich ku nowej przyszłości.

Szczęście w ogrodzie[]

W tawernie w rivańskim DairsmuidHollix”, Władcę Fortuny, opowiada o jednej ze swoich przygód, polowaniu na potwora w Minratusie.

Bohater opowiadania zostaje przyłapany na podsłuchiwaniu tajnego spotkania magistrów podczas ich gry w Kapryśny Los, aby dowiedzieć się więcej o nowym tajemniczym potworze, który grasuje w stolicy Tevinteru. "Hollix” to imię, które nadaje postaci Dorian Pavus, inicjator rzeczonego spotkania, tworząc na szybko przykrywkę dla Władcy Fortuny jako jego niewolnika. Było to imię ulubionego bryłkowca matki Doriana i w staroteveńskim znaczyło "nieokiełznanego łobuza". Dorian Pavus zatrudnia "Hollix" do wytropienia potwora. Potwór został nazwany przez ludzi Cekoraxem, co w dawnym języku tevinterczyków oznacza "kata", ponieważ ściął głowy wszystkim swoim dotychczasowym dziewięciu ofiarom. Dzięki Mizzy, młodej dziewczynie, która była świadkiem jednego z ataków, bohater znajduje bestię w kanałach pod miastem. To ogromny potwór pozostawiający po sobie świecący śluz, z mackami zakończonymi oczami zabitych, przemawiający wieloma głosami swoich ofiar, wzywający "Hollix", by dołączył do nich w środku i zaznał spokoju. Chociaż to spotkanie początkowo skłania "Hollix" do porzucenia polowania, twierdząc, że sprawa nie jest warta nagrody 1000 aurum i ją przerasta, ponowne spotkanie Mizzy inspiruje bohatera do zabicia potwora ze względu na bezpieczeństwo młodej dziewczyny.

"Hollix", Dorian, Maeveris Tilani i Mizzy zwabiają Cekoraxa do miejskich ogrodów Minratusu, wcześniej zakładając tam pod przykrywką liczne pułapki. Podstępem, "Hollix" skłania bestię do pokazania się i otwarcia swojego wnętrza, ukazując pierścień dziesiątek bezokich głów, który sam stwór nazywa „koroną ślepców”. Wspólnymi silami grupa zabija potwora, który na miejscu jego pokonania pozostawia jedynie rodzaj wierzchniej skóry o kremowym kolorze. Dorian nie jest bliższy zrozumienia, czym był ten stwór. Przypomina jednak sobie, że jedna osoba należąca do Mortalitasi powiedziała mu kiedyś , że istnieją rzeczy „zza Zasłony naszego świata, nie będących ani demonem, ani duchem”. Po tym co zobaczył w ogrodzie, Dorian stwierdza, że może nie były to jedynie pijackie gadki nevarskiego maga.

Głód[]

Odpowiadając na wezwanie wszystkich dostępnych Szarych Strażników do twierdzy Weisshaupt, Evka Ivo i Antoine natrafiają na rzekomo przeklętą osadę Eichweill w Anderfels. Miasto cierpi z powodu fali zaginięć. Mina Bauer, siostra ostatniej ofiary, prosi Strażników o pomoc. Antoine, świeżo upieczony rekrut, który wierzy w heroizm Straży, natychmiast się zgadza pomóc.

Śledztwo Strażników odkrywa prawdę: niejaki Renke, syn szlachcica, który uciekł z miasta za otrucie brata Zakonu, głodował w lesie i zwabił do siebie demona głodu. Zmienił się w wilkołaka i w ramach odwetu zaraża mieszkańców, takich jak np. Willem Bauer, brat Miny. W miasteczku mówi się, że zabicie źródła klątwy kończy ją, Antoine i Evka ścigają więc Renke. Antoine zostaje ugryziony, zanim zabija wilkołaka, ale gdy źródło klątwy ginie, Strażnicy żegnają mieszkańców i kontynuują podróż do Weisshaupt, wierząc, że Willem i Antoine zostali wyleczeni, a wioska jest bezpieczna.

Demon głodu nie został jednak zniszczony, a jedynie wygnany z ciała Willema, czekając na swoje kolejne ofiary.

Morderstwo magów śmierci[]

Kasandra Pentaghast wysyła Sydonię, agentkę Inkwizycji, z misją zakończenia spisku Mortalitasi, mającego na celu zamordowanie członków rodzin szlacheckich z Nevarry, mających szansę na przejęcie tronu. Po niechętnym powrocie do rodzinnego miasta Nevarra City, Sydonia odkrywa, że ​​jej były mentor i przybrany ojciec, Lord Henrik - człowiek, który naprowadził na spisek Inkwizycję wysyłając do jej władz list - został zamordowany. Tracąc jedyny zaufany kontakt w mieście, decyduje się odnaleźć innego Mortalitasi, niejaką Antonię, przyjaciółkę Henrika poznaną przez Sydonię jeszcze gdy była dzieckiem. Antonia każe jej udać się na nevarskie przyjęcie organizowane przez Nicolasa Reinhardta - szlachcica pomniejszego rodu.

Na przyjęciu Sydonia za sprawą Antonii spotyka się z Cyrrosem, elfem, który został zaakceptowany przez starą nevarską elitę, poprzez znajomość najmroczniejszych sekretów szlachty i posiadanie na każdego z nich haków. Ma on jej pomóc poszukać odpowiedzi na pytania. Cyrros mówi, że jej dochodzenie wydaje się nieco spóźnione, bo Mortalitasi zabili już czterech szlachciców w ciągu ostatniego tygodnia, a śmierć ich wszystkich uznawana jest za wypadki, jak np. upadek czy zbytnie upojenie winem. Chwilę później, podczas przyjęcia, zamordowany zostaje inny szlachcic w jednej z komnat rezydecji Reinhardta. Przyjęcie kończy się wyproszeniem gości w atmosferze morderstwa.

Następnego dnia Cyrros i Sydonia pracują już razem, aby znaleźć zabójcę. Jedna z klientek Cyrrosa, w zamian za odzyskanie pewnego dziennika, zdecydowała się wyjawić wszystko co wie na temat morderstw. Zamiast tego, klientka zostaje znaleziona martwa, a co więcej okazuje się nią żona Reinhardta. Nicolas znajduje oboje nad jej ciałem i wierzy, że to oni ją zabili. Ujawnia wówczas, że ​​sam wynajął elfa, aby zamordował swoich politycznych rywali, a następnie przypisał morderstwa Mortalitasi, aby ich pokonać w politycznej grze. Jednak zabójstwo jego żony to zbyt wiele. Podczas kłótni elf Cyrros i szlachcic Reinhardt giną jednak w konfrontacji ze wzburzoną całą sytuacją Sydonią i ożywionymi przez nekromancję czarodziejki zwłokami żony Nicolasa.

Na pogrzebie Henrika, Sydonia ponownie spotyka Antonię i dowiaduje się od niej samej, że to tak naprawdę to ona zabiła lorda Henrika i żonę Reinhardta i wykorzystała tylko Sydonię do ujawnienia zepsucia szlachty Nevarry, aby wzmocnić Mortalitasi na politycznej arenie. Sydonia bije się z myślami i nie wie co zrobić, ale dzień później podczas dorocznego jesiennego święta, korzystając z tłumów na ulicach, decyduje się zabić Antonię za zamordowanie Henrika, po czym w pośpiechu wyjeżdża z Nevarry.

Ulice Minratusu[]

Prywatna detektyw Neve Gallus wpada na spisek Venatori podczas wykonywania zadania dla Otho Calli. Jego siostrzeniec, Quentin, podejrzewany o bycie Venatori, zostaje zasztyletowany przez zamaskowaną postać, która ucieka za pomocą magii krwi. Kiedy Templariusz Savas zgłasza się do niej następnego dnia, Neve odkrywa, że ​​inny podejrzany kultysta, niejaka Lady Varantus, została zamordowana tej samej nocy. Wspólne śledztwo z templariuszami ujawnia dalej, że inny Venatori został zabity wcześniej w tym tygodniu, a morderczyni, Aelia, szuka tajemniczych zaczarowanych glinianych dysków, które posiadały przy sobie wszystkie ofiary. Pomimo postępów w śledztwie, Kapitan templariuszy Jahvis nagle zamyka śledztwo w sprawie morderstwa Lady Varantus na rozkaz jej rodziny.

Neve dowiaduje się, że Venatori planują uwolnić potężnego demona zapieczętowanego pod stolicą Tevinteru, podobno tak potężnego, że tylko jacyś bogowie mogli go przywołać. Po pokonaniu Koryfeusza Aelia poznała pewien rytuał. Gliniane dyski są pieczęciami do więzienia owego demona, pieczęciami związanymi krwią z ich posiadaczami. Ofiary morderstw były ich właścicielami, którzy odmówili oddania swoich dysków po dobroci. Przed udaniem się do katakumb, aby przerwać rytuał, Neve informuje templariuszy o spisku Venatori i rusza dalej.

Chociaż Neve początkowo jest sama w walce przeciwko Aelii i grupie Venatori, w końcu dołączają do niej inni templariusze: Savas, Jahvis i Brom. Razem uniemożliwiają Aelii dokończenie rytuału i zabierają ją do więzienia pod czujne oko templariuszy. Demon zostaje ponownie zapieczętowany, ale nie pokonany. Neve następnie wraca do Otho Calli, aby dokończyć pracę, do której została pierwotnie zatrudniona, powiedzieć prawdę o życiu i śmierci Quentina. Neve wskazuje, że Quentin dołączył do Venatori, ponieważ wierzył, że skończą oni z niewolnictwem, a potem zwrócił się przeciwko nim, gdy tylko odkrył ich prawdziwą naturę. Zginął, próbując zapobiec odbyciu się rytuału uwolnienia demona z więzienia pod Minratusem.

Perukarz[]

Lucanis Dellamorte i jego kuzyn Illario podpisują anonimowy kontrakt na zamordowanie Ambrose'a Forfexa, głównego perukarza Tevinteru i jednocześnie maga krwi należącego do Venatori. Podczas jednego z jego pokazów peruk w Vyrantium kuzyni odkrywają, że swoją sławę zawdzięcza makabrycznymi praktykami. W piwnicach swojej rezydencji więzi kilkudziesięciu niewolników z poucinanymi kończynami i zaszytymi ustami oraz karmi ich winem ze sproszkowanym czerwonym lyrium hodując na ich głowach niezwykłe włosy wykorzystywane do jego magicznych peruk. Lucanis widząc okrucieństwo Ambrose'a postanawia mu przyszykować gorszą śmierć z rąk demonów zemsty. Lucanis celowo niszczy elfi artefakt wzmacniający osłabioną w tym miejscu od czerwonego lyrium Zasłonę, i w ten sposób na pokazie peruk wybucha chaos. Niewolnicy i modelki z pokazu zostają opętani przez demony. Podobnie zresztą jak niektórzy najbardziej pijani i najbardziej przerażeni, a przez to podatni, magowie uczestniczący w pokazie. Podczas gdy Illario za namową Lucanisa ratuje pozostałych niewolników z rezydencji, Lucanis zabija Forfexa, który by pokonać Kruka zamienił się w plugawca podobnego do pająka. Gdy około czterdziestu gości Forfexa i sam Ambrose ginie na przyjęciu, Lucanis staje się znany w mieście pod pseudonimem „demon”.

Genitivus umiera na końcu[]

Na zlecenie Wewnętrznego Kręgu Inkwizycji Philliam, Bard!, Brat Genitivus i Laudine, dawna Siostra Zakonu, zostają wysłani na wyprawę na Milczące Równiny, aby poznać prawdziwą historię elfickiego panteonu. Towarzyszy im Mateo, Władca Fortuny. Opowiadając o ich przygodzie, Philliam mówi, że znaleźli elficką bibliotekę, która „wpadła” w Głębokie Ścieżki, kiedy „upadł” Arlathan.

W tym samym czasie Antaam prowadzony przez niejaką Rasaan przybywa w to samo miejsce w poszukiwaniu prawdziwego imienia Strasznego Wilka. Jak wiadomo imiona są dla qunari bardzo ważne. Przesłuchując więźniów pod kątem ich prawdziwych imion, Laudine ujawnia się jako mag i atakuje. W zamieszaniu Philliam, Genitivus, Laudine i Mateo uciekają na powierzchnię. Rasaan rusza w gonitwę przez Milczące Równiny. Laudine udaje się powstrzymać pościg, używając magii i zawalając fragment Imperialnego Traktu, ale magiczny wysiłek pozostawia ją wyciszoną, zaś Philliam i Genitivus zostają ostatecznie śmiertelnie ranni. Mateo, jedyny ocalały z ich ekspedycji, w końcu wysyła przygotowany przez grupę raport do Varrika Tethrasa.

Philliam oraz brat Genitivus w rzeczywistości jednak nie są martwi, zaś Laudine nie została wyciszoną, zaś historia częściowo została zmyślona gdyż wraz z Mateo cała grupa faktycznie ukrywa się przed Rasaan i jej wojownikami na terenie Rivanu. Wspólnie postanawiają nadal tworzyć swoje prace, tak jak to było dotąd, ale od teraz pod nowymi pseudonimami. Na końcu Genitivus ujawnia, że on tworzy już pod pseudonimem, jako niejaka Randy Dowager.

Herold miał plan[]

Krasnolud Bharv i elfka Elim, Władcy Fortuny z Rivanu, są ścigani przez strażników i rycerzy miasta Starkhaven, po tym jak ich zadanie odzyskania amuletu ze skrytki podczas słynnego Wielkiego Turnieju zakończyło się jedynie połowicznym sukcesem. Jeden z ich wspólników, Herold, został zabity podczas ucieczki. Z drugim z nich, najemnikiem Panzstottem, niedługo potem udaje im się spotkać ponownie.

Po tym, jak rycerze biorący udział w turnieju dogonili bohaterów po długiej gonitwie przez las, dowiadują się, że ich celem jest odzyskanie miecza a nie skradzionego przez nich artefaktu. Bharv i Elim zdają sobie wówczas sprawę, że to Panzstott spowodował całe nieszczęście pod koniec skoku, kradnąc na widoku całej publiczności turniejowy złoty miecz z wygrawerowanymi imionami zwycięzców wszystkich wcześniejszych turniejów - Celebrans. Okazuje się, że ich były wspólnik ukradł miecz jako zapłatę dla Lady Lucii, która obiecała w zamian za miecz znaleźć jego zaginioną siostrę. Panzstott odmawia oddania miecza i zaczyna nieporadną ucieczkę przed Bharvem i Elim. Para Władców Fortuny rusza za nim w pościg, wiedząc, że rycerze nigdy nie przestaną ich ścigać, jeśli Celebrans nie zostanie zwrócony miastu. W końcu znajdują Panzstotta razem z Lady Lucią na polanie przy rzece, tuż przed tym jak czynią to też wojownicy ze Starkhaven. Kapitan Straży rozpoznaje od razu Lady Lucię jako wdowę po Jacquesie Gallaisie, mistrzu zeszłorocznej edycji Wielkiego Turnieju. Lady Lucia na obronę zlecenia kradzieży mówi, że jej mąż został zamordowany tuż po zwycięstwie, co czyni go niepokonanym, a miecz należny jest zwycięzcy, czyli należy teraz do niej. Dochodzi do walki wręcz, podczas której Panzstott zostaje zabity przez Elim, a następnie Bharv i Elim zostają poważnie ranni w walce z przeważającymi siłami strażników i rycerzy z miasta. Następnie odchodzą oni z odzyskanym mieczem oraz Lucią Gallais prosto do aresztu w Starkhaven, pozostawiając resztę śmiertelnie rannych wrogów samym sobie na polu bitwy. Bharv przeżywa jednak, dzięki amuletowi który ukradł i trzymał w kieszeni. Okazało się, że zadaniem amuletu jest leczenie ran właściciela. Niestety, pomimo prób, nie przywraca on życia zmarłym przez co jest już za późno, by uratować Elim, która nie była wystarczająco blisko amuletu i zmarła od odniesionych ran, gdy jej kompan był nieprzytomny.

Krasnolud w smutku i samotności udaje się na umówione miejsce spotkania, aby dokończyć zadanie jego przyjaciela Herolda i przekazać amulet. W karczmie oddaje go Vaei, która potwierdza podejrzenia Bharva co do wykonywanego zlecenia, a mianowicie, że jest to praca charytatywna, bez zapłaty. To sam Herold skontaktował się z Vaeą, aby sprowadzić amulet i wysłać go na północ do Tevinter. Celem działań Herolda było złagodzenie cierpienia ludzi, których spotkał w szpitalach polowych na terenie Imperium, rannych w chaosie wywołanym nową wojną z qunari. Przed rozstaniem wznoszą wspólnie toast za Herolda.

Stare sztuczki starego Kruka[]

Lessef z Antivańskich Kruków przyjmuje zlecenie od dalijskiego klanu Oranavra na wyeliminowanie czterech członków tevinterskiego centurionu. Wcześniej zamordowali oni z zimną krwią grupę elfów z ich klanu, w tym kobiety i dzieci, w drodze do nowego wojskowego obozu zakładanego w Imperium z powodu narastających ataków qunari. Po udanych zabójstwach wiekowej już członkini Kruków, gdy resztki centurionu w osobie dwóch żołnierzy ruszają za nią w pościg, udaje jej się ich zmylić, każąc swemu słudze, wysokiemu na 2 metry półelfowi Tainsleyowi, którego krewni pochodzą właśnie z klanu Oranavra, udawać wojownika qunari w specjalnie do tego przygotowanej zbroi i hełmie z rogami. W ten sposób tevinterskie niedobitki uciekły w strachu przed wojownikiem, Lessef ponownie uszła z życiem, zaś odpowiedzialność za atak na ważnych członków centurionu, w tym dowódcę Bickliusa, spadła z Kruków na Antaam.

Ośmioro małych Szponiątek[]

Caterina Dellamorte, Pierwszy Szpon Antivańskich Kruków, wzywa do nadzwyczajnego spotkania wszystkie Szpony, aby przedyskutować sposoby obrony kraju przed potencjalną inwazją qunari na Antivę. Podczas spotkania kilku Szponów zostaje jednak zamordowanych w krótkich odstępach czasu. Już pierwszego wieczoru ginie Lera Valisti (Trzeci Szpon), której śmierć została zainscenizowana w sposób przypominający śmierć Królowej Madrigal. Została znaleziona z czterema mieczami wbitymi w klatkę piersiową. Odkryto również śladowe ilości proszku lyrium za paznokciami ofiary. Następnego dnia ginie elfka Giuli Arainai (Ósmy Szpon) oraz osiem zaufanych sług obsługujących spotkanie. Elfce zostało poderżnięte gardło wraz ze strunami głosowymi, zaś sługi zostały otrute trucizną ukrytą w deserze. To również inscenizacje znanych morderstw Kruków z przeszłości: elfka zginęła tak jak słynna antivańska śpiewaczka operowa Carlota Montivecchio, zaś sługi zamordowano tak jak swego czasu członków Zakonu Templariuszy, trucizną w cieście cytrynowym.

Początkowo podejrzewano, że to tajny agent qunari jest odpowiedzialny za ataki, jednak po kolejnych zabójstwach Kruki zaczęły szukać podejrzanego między sobą. Jednocześnie podczas zwiadu wyspy w poszukiwaniu śladów zabójcy odkryto, że łodzie ratunkowe zostały zniszczone, nikt nie może więc z niej odpłynąć. Z powodu użytych metod zabójstwa, obecnych dowodów i braku możliwości opuszczenia wyspy, Caterina postanawia areszt domowy w stosunku do Viago de Rivy (najlepszego truciciela w bractwie, Piątego Szpona) oraz Dantego Balazara (uzależnionego od lyrium Drugiego Szpona). Okazało się to potem nieświadomą pułapką dla obu. Jeszcze tego samego wieczoru Andarateia Cantori (Siódmy Szpon) włamuje się do pokoju Viago, aby wymyślić sposób na kontynuowanie śledztwa i porozmawiać o morderstwach. Para ma się też ku sobie. Podczas spotkania dochodzi do wielu dwuznaczności. Podczas rozmowy wnioskują, że to były kochanek Andaratei, Dante może być zabójcą. Postanawiają użyć podstępem "serum prawdy" na Drugim Szponie. Podstęp zakończył się sukcesem. Z rozmowy Andarateia dowiaduje się wielu interesujących rzeczy, które jednak uniewinniają Dantego i spychają podejrzenia na elfa Bolivara Nero (Szóstego Szpona).

Wieczorem ginie sam Dante, który został uduszony, następnie zaś powieszony na prześcieradłach z okna pokoju, gdzie odbywał swój areszt. Była to inscenizacja śmierci księcia Estefana z rąk Kruków. Nie zgadzało się tylko jedno. Książę nie był wcześniej uduszony, zginął przez złamanie karku. Zabójca chciał mieć więc pewność i nie ryzykował, że Dante przeżyje to inscenizowane morderstwo. Prawie jednocześnie zostaje przeprowadzony atak na samego Viago przy pomocy ukrytej w pokoju żmii. W ten sam sposób zginęła kochanka księcia Estefana. Podejrzliwy Kruk był jednak od dawna przygotowany na wszelkie ataki i jego życie zostało przedłużone, gdyż osobiście uodparniał swoje ciało małymi dawkami wężowej trucizny. Był to czas wystarczający, aby Andarateia odnalazła go ledwo żywego i uratowała podając antidotum jego własnego przepisu. Morderca popełnił błąd dusząc Dantego własną dłonią. Na rękawiczkach został wówczas ślad użytego wcześniej na Drugim Szponie "serum prawdy", który świeci innym kolorem pod światłem świecy. Viago i Andarateia każą wszystkim zdać swoje rękawiczki, co wszystkie żyjące jeszcze Szpony niechętnie czynią. Gdy dochodzi do sprawdzania rękawiczek w świetle kominka Emil Cortez (Czwarty Szpon) przystępuje do ataku na Viago i odkrywa karty. Atak udaremnia Andarateia przy pomocy pogrzebacza. To Emil okazuje się zabójcą. Ujawnia, że qunari zawarli z jego domem układ mającym być preludium do pokojowej inwazji na Antivę. W zamian za wyeliminowanie Szponów z pozostałych domów, Antiva nie będzie zmuszona do poddania się przymusowo qun. Cztery pozostałe przy życiu Szpony: Caterina, Viago, Andarateia i Bolivar, zabijają wspólnymi silami Emila za jego ohydną zdradę. Dom Cortezów tym samym wymiera. Pozostali przy życiu są zdeterminowani, by qunari pożałowali swoich czynów i przystępują do snucia planów i uzupełnienia szeregów wśród przetrzebionych Szponów.

Połowa z góry[]

Członkini rodu Vadis, której ojciec i zarazem magister wyrzekł się z powodu związku z elfią służką Irian Cestes, zostaje wynajęta przez tajemniczą elfkę do odkradzenia z powrotem Szaleństwa Dumata, czyli niezwykłego artefaktu, o którym mówi się, że jest częścią samego Czarnego Miasta. Dostaje również od zleceniodawczyni runę, która przy kontakcie z prawdziwym artefaktem powinna zareagować, informując jednocześnie, że w ostatnim czasie powstało sporo kopii. Kiedy Vadis przekonuje do przyjęcia tej pracy Irian, para infiltruje pałac Archonta w Minratusie w celu ustalenia sprawców poprzedniej kradzieży i pozostawionych przez nich śladów. Odkrywają, że artefakt został skradziony dwukrotnie i to pomimo niezwykłych i bardzo skomplikowanych magicznych zabezpieczeń. Magia użyta przez Vadis do śledztwa uruchamia ostatecznie alarm w całym pałacu, a para ucieka znajdując wcześniej ślady podkopu wykonanego przez poprzedników. Podczas ucieczki odnajdują ślady, które doprowadza złodziejki do osądu, że druga kradzież zorganizowana została przez qunari. W tunelach, z których korzystali poprzedni złodzieje, Vadis znajduje replikę Szaleństwa Dumata (runa nie zareagowała) i notatkę z rozkazami spisaną w qunlat wraz ze śladami krwi, dzięki którym Vadis wyśledziła złodziei w porcie w Kont-aar.

Vadis i Irian wchodzą na pokład drednota qunari w Kont-aar, na którym przechowywane jest prawdziwe Szaleństwo Dumata. Irian przebrana za zwykłego elfa wyznającego qun, zaś Vadis ukryta w beczce z suszoną wieprzowiną. Jak się potem okazuje, wojenny drednot to tak naprawdę mobilny Darvaarad używany do izolowania i badania magicznych przedmiotów. Kiedy Vadis znajduje artefakt, jej elfi patron, którego zlecenie przyjęła, pojawia się ponownie i niespodziewanie atakuje, paraliżując ją magią. Ujawnia, że tak naprawdę działa dla Straszliwego Wilka oraz, że znaleziona przez Vadis w tunelach replika była tak naprawdę prawdziwym artefaktem, podczas gdy to, co qunari ukradli z pałacu i przywieźli na pokład, jest w rzeczywistości elfim starożytnym artefaktem, który wciąga w siebie magię z otoczenia a następnie, pod wpływem przepełnienia się nią, eksploduje. Zatrudniając Vadis do odkradzenia artefaktu, elfia agentka Wilka zamierzała wplątać tevinterskiego maga, a jednocześnie byłego altusa i córkę magistra, w zniszczenie spokojnej osady qunari w Rivanie. Zniweczyłoby to już wszelkie szanse na pokój między Tevinterem a qunari. Runa okazała się za to zapalnikiem, który tajemnicza elfka uruchamia. Kiedy Irian, z którą Vadis się wcześniej rozdzieliła, neutralizuje w końcu elfkę, ta rozgryza ząb pozwalając truciźnie ją zabić, aby uniknąć schwytania.

Po pokonaniu elfki, używając magii wiatru by przyspieszyć, Vadis i Irian wypływają statkiem na morze, ponad sześć kilometrów od portu w Kont-aar. Po drodze są zaatakowane przez elfy wyznające qun, które pozostały na pokładzie. Biegła w sztukach walki Irian neutralizuje zagrożenie, choć zostaje lekko ranna. Kobiety decydują się na uratowanie nieprzytomnych ochroniarzy, gdyż wykonywali tylko swoje rozkazy obrony statku. W stronę brzegu wypuszczają więc szalupy z nieprzytomnymi wojownikami. Gdy wydaje się, że obie kobiety zginą w magicznym wybuchu, Vadis znajduje dodatkową szalupę. Mając niewiele nadziei, że uda się odpłynąć wystarczająco daleko by uniknąć wybuchu, wracają na brzeg wspomagani przez resztki magicznych zdolności Vadis napędzającej łódź. Niedługo potem drednot eksploduje, tworząc kataklizm, który wysyła falę tsunami w kierunku miasta Kont-aar. Chociaż fala sięga setek metrów w głąb lądu, powoduje tylko minimalne szkody w samej osadzie.

Wyrzucone na brzeg Vadis i Irian zostają znalezione przez qunari i postawione przed agentem Ben-Hassrath, niejakim Gattem. Po wysłuchaniu wyjaśnień obu kobiet ujawnia on, że wszyscy ben-hassrath zostali oszukani w podobny sposób. Do kradzieży Szaleństwa Dumata przekonani zostali bowiem przez agenta Fen'Harela w ich szeregach. On również zabił się poprzez rozgryzienie zęba, gdy tylko został namierzony. Gatt dziękuje im za udaremnienie spisku i uratowanie życia jego ludzi na pokładzie drednota. Ostrzega je jednak, że są teraz znane Straszliwemu Wilkowi, gdyż ten ma wszędzie agentów. Następnie, kieruje kobiety do krasnoluda w Kirkwall, który będzie chciał wysłuchać ich historii, a następnie dać im szansę na zemstę i kontratak.

Niech cię Straszliwy Wilk weźmie[]

Charter, szpieg Inkwizycji, wzywa najlepszych szpiegów Thedas do podzielenia się informacjami o Solasie i jego planach odbudowy imperium starożytnych elfów. Skrytobójca Kartelu, Mortalitasi, Egzekutor zza morza i orlezjański bard spotykają się z Charter w Upadku Łowcy, w tawernie zwanej Herbaciarnią. Najpierw każdy ze zgromadzonych przedstawia zgromadzone przez siebie informacje w swojej wersji wydarzeń.

Krasnolud z Kartelu wspomina, że Straszliwy Wilk chce zdobyć idola z czerwonego lyrium, który jego zespół odzyskał z posągu Meredith na dziedzińcu w Katowni w Kirkwall. Został do tego wynajęty przez elfa. Dzięki danej przez niego dalijskiej miksturze skrystalizowane zwłoki komtur otworzyły się, zaś oczom krasnoluda ukazał się rzeczony posążek tkwiący w klatce piersiowej. Część grupy nie dotarła do samej Meredith, gdyż wydobywająca się ze zwłok pieśń czerwonego lyrium była dla nich nie do wytrzymania. Artefakt został zamknięty w pokrytej runami skrzyni, która zatrzymała jego nieznośną pieśń. Krasnolud opowiada jednak, że niedługo potem, w drodze do kryjówki Kartelu, zaatakowali go Templariusze. Oni zabrali skrzynię i oddali mężczyźnie wyglądającemu na tevinterczyka, wspominając przy tym o domu Qintara. Ten zapłacił Templariuszom sporo złota i odszedł z artefaktem. Templariusze podczas akcji pozbawili też elfa przytomności. Obie grupy czekały aż rzeczony elf, który wynajął Kartel, się ocknie. Oczekując zostali oni jednak zaatakowani gradem strzał. Były to elfy z twarzami nie pokrytymi vallaslinami i w fikuśnych zbrojach. Wszyscy Templariusze i członkowie Kartelu zginęli, a a skrytobójca przeżył udając zabitego na podłodze.

Członkini Mortalitasi mówi, że została zaatakowana przez samego Straszliwego Wilka w Pustce, kiedy postanowiła pomóc tevinterskiemu magowi, niejakiemu Tractusowi, synowi Danariusa, odblokować moc idola z czerwonego lyrium w ramach rytuału w nevarskiej Wielkiej Nekropoli. W procesie tym brało udział dwunastu Mortalitasi, opętane przez duchy zwłoki wielkich nevarskich magów, osobiście sam Tractus oraz jego niewolnicy. Gdy idol napełnił się magiczną mocą skupionych magów i krwią zabijanych przez tevinterczyka niewolników, z jego podstawy wysunął się rytualny sztylet z lyrium. Danarius naciął nim swoją dłoń i w ten sposób otworzyła się szczelina do Pustki. Ich oczom ukazał się, prócz centralnie położonego Czarnego Miasta, Straszliwy Wilk. Członkini Mortalitasi opisuje go jako sześciooką bestię przypominającą wilka wielkości Wielkiego Smoka o skrzydłach stworzonych z ognia, które gdy tylko wylądował, zamieniły się w posłuszne mu duchy lub demony. Straszliwy Wilk oskarżył grupę o stworzenie ogromnego zagrożenia dla świata poprzez beztroskie użycie jego idola, podkreślając do kogo należy artefakt. Dodaje, że życie Mortalitasi przepadnie, jeśli tylko zwiąże jeszcze raz w życiu chociaż jednego ducha. Rytuał nie został dokończony, Tractus w jego trakcie zginął, jeden ze sprytniejszych Mortalitasi, syn szlachcica, uciekł z posążkiem, a armia istot z Pustki wysłana przez Wilka zaatakowała pozostałych przy życiu w prawdziwym świecie przez szczelinę. Z życiem uszła jedynie ona.

Członek Kartelu niecierpliwi się i prosi by jak dotąd cichy i małomówny Egzekutor opowiedział swoją historię. Jednak zanim ten odpowiedział wtrącił się Orlezjanin, twierdząc, że on doskonale wie co się stało z idolem.

Bard w złotej masce smoka twierdzi, że widział, jak Solas odzyskuje idola z domu aukcyjnego w wolnym mieście Llomerryn. Opowiada on historię, w której po Wojnie Lwów, jako jeden z wielu bardów, został wysłany do odzyskiwania sprzedanych przez ostatnie lata skarbów Orlais. Były one upłynniane przez obie strony konfliktu, aby pozyskać pieniądze na wojnę. W pogoni za magicznym pierścieniem należącym niegdyś do Celene trafił on na wielką aukcję magicznych skarbów w Llomeryn. Podczas oczekiwania na rozpoczęcie wydarzenia zauważył, że biorą w niej też udział agenci Ben-Hassrath oraz Siccari. Bard twierdzi dalej, że zaciekawiony tym dlaczego na aukcji pojawili się qunari, którzy brzydzą się magią, zaczął śledzić jednego z nich. W ten sposób zszedł na niższe poziomy domu aukcyjnego. Zauważył, że grupa rogatych postaci stara się sforsować jedne z drzwi. Gdy im się to już udało, jego oczom ukazał się starannie ułożony na kamiennym piedestale idol z czerwonego lyrium. Następnie dochodzi do konfrontacji z Siccari. Oni również chcą odzyskać idola. Obie strony zgodnie nie chcą by artefakt trafił w ręce Straszliwego Wilka, jednak mają inne zdanie na temat tego kto się nim lepiej zaopiekuje. Gdy szykowali się już do walki przygotowania szybko ustały, gdyż w pomieszczeniu pojawia się sam Solas w złotej zbroi wychodzący z ustawionego w komnacie, jak dotąd nieczynnego, eluvianu. Według barda obie strony przestraszone uciekają a elf zabiera posążek i odchodzi przez lustro.

Historie szpiegów wskazują, że Solas już rozpoczął rytuał zniszczenia Zasłony, którego zamierza użyć do przywrócenia imperium elfów, ale aby go ukończyć wymaga on najwyraźniej użycia idola z czerwonego lyrium. Historia orlezjańskiego barda wskazuje, że elf właśnie wszedł w posiadanie ostatniego składnika owego rytuału.

Następnie wszyscy zaczynają oskarżać się nawzajem o drobne kłamstwa i niedomówienia w swoich historiach. Część z nich zostaje ujawniona. Członek Kartelu po prostu sprzedał skrzynię z idolem domowi Qintara i zabił elfiego zleceniodawcę, by po prostu pozyskać więcej złota za artefakt niż proponował za niego elf. Członkini Mortalitasi przeżyła atak istot z otwartej szczeliny zabijając inną Mortalitasi aby, wykorzystując magię krwi, związać ciała zabitych przez Tractusa w rytuale elfich niewolników z demonami w celu obrony. Wcześniej twierdziła, że koleżankę zabiły demony Wilka. Następnie zaś Charter niespodziewanie wypowiada słowa: "Proszę o życie", czym zadziwia wszystkich pozostałych. Charter jednak zdaje sobie sprawę, że bard w rzeczywistości udaje tylko Orlezjanina i ukrywa swoją tożsamość nosząc złotą maskę i długie blond loki. Bardem okazuje się sam poszukiwany elf. To co go zdradziło to fakt, że nieźle znał język qunlat, co jest rzadką umiejętnością wśród bardów, elfie lustra podczas opowieści nazywał wprost eluvianami twierdząc, że nie zna elfiego języka, oraz... że nie tknął swojej herbaty. Okazuje się też, że elf jedynie dotknięciem ręki podczas jednej ze słownych sprzeczek spetryfikował Egzekutora, aby uniemożliwić mu przemówienie, stąd milczenie piątego gościa spotkania. Wiedząc, że został zdemaskowany Solas petryfikuje też członków Kartelu i Mortalitasi, jednak przychyla się do prośby elfki i pozostawia ją przy życiu. Twierdzi, że nie ma innego wyjścia, jak tylko zrealizować swój plan, że uratuje on dawny świat elfów, a tacy jak Charter, mogą nawet znaleźć w nim lepsze miejsce. Mówi też, że ujawnienie swojego planu Inkwizytorowi było chwilą słabości, że nie jest bogiem, tylko dumnym, porywczym i głupim magiem. Prosi ją, aby przeprosiła Inkwizytora za to co musi zrobić, po czym odchodzi.

Postacie[]

  • Myrion – laetan (czyli mag niezasiadający w Magisterium) z Ventus
  • Strifemiejski elf ze Starkhaven, który dołączył do Dalijczyków i klanu Morlyn uciekając przed kłopotami
  • Irelin - zmiennokształtna elfka z klanu Morlyn
  • Bas-taar - qunari, zarządca niewolników
  • Myrna - członkini Żałobnej Gwardii
  • Audric Felhausen - strażnik na Wielkiej Nekropoli w Nevarra City
  • Ramesh – starszy Szary Strażnik
  • Lesha – młodsza Szara Strażniczka
  • Jovis - młodszy Szary Strażnik
  • Donal Sutherland – założyciel Kompanii Sutherlanda
  • Voth - elf, członek Kompanii Sutherlanda
  • Shayd - członkini Kompanii Sutherlanda
  • Dagna - krasnoludka, arkanistka Inkwizycji
  • Cabot - krasnolud, były barman w Ostoi Herolda w Podniebnej Twierdzy
  • Rat (Szczur) - krasnolud, giermek Donala Sutherlanda
  • Harritt - były kowal Inkwizycji w Podniebnej Twierdzy
  • Morris - były kwatermistrz Inkwizycji w Podniebnej Twierdzy
  • Elan Ve'mal - elfka, była aptekarka Inkwizycji w Podniebnej Twierdzy
  • Boska Wiktoria
  • Hollix – członek Władców Fortuny
  • Dorian Pavus - członek Magisterium, współzałożyciel frakcji Lucerni
  • Maeveris Tilani - członkini Magisterium, współzałożycielka frakcji Lucerni
  • Antoine – elf, młodszy Szary Strażnik
  • Evka Ivo – krasnoludka, starsza Szara Strażniczka
  • Kassandra Pentaghast
  • Sidony – agentka Inkwizycji, członkini Mortalitasi
  • Neve Gallus – prywatna detektyw
  • Lucanis DellamorteAntivański Kruk
  • Illario Dellamorte - Antivański Kruk
  • Ambrose Forfex - tevinterski perukarz, mag krwi
  • Ferdynand Genitivus – uczony Zakonu
  • Philiam Trevelyan (Philiam, bard!) - pisarz
  • Laudine - dawna siostra zakonna, uczona Zakonu i pisarka
  • Mateo - członek Władców Fortuny
  • Bharv - krasnolud, członek Władców Fortuny
  • Aaron Hawthorne - fereldeński rycerz, bard
  • Vaea - elfka, giermek Aarona Hawthorne'a, złodziejka
  • Lessef – Antivański Kruk
  • Caterina Dellamorte - Pierwszy Szpon
  • Dante Balazar - Drugi Szpon
  • Lera Valisti - Trzeci Szpon
  • Emil Cortez - Czwarty Szpon
  • Viago de Riva - Piąty Szpon
  • Bolivar Nero - starszy elf, Szósty Szpon
  • Andarateia Cantori - młoda elfka, Siódmy Szpon
  • Giuli Arainai - młoda elfka, Ósmy Szpon
  • Vadis – niechciana córka magistra Mareno Vadisa
  • Irian Cestes – była służąca rodu Vadisów
  • Gatt - agent Ben-Hassrath
  • Charter – elfka, agentka Inkwizycji
  • Solas - Straszliwy Wilk

Miejsca[]

Akcja opowiadań rozgrywa się w różnych miejscach w całym Thedas, m. in. w Imperium Tevinter, Nevarze, Antivie, Anderfels, Wolnych Marchiach, Orlais i lesie Arlathan.


DA Logo
Początek logo Dragon Age: Początek (EK, CES, UE, )  · Przebudzenie  · Kamienny więzień  · Powrót do Ostagaru  · Twierdza Strażnika  · Golemy Amgarraku  · Kroniki mrocznych pomiotów  · Pieśń Leliany · Polowanie na czarownicę  · A Tale of Orzammar  · Świąteczne psikusy i podarunki
Dragon Age II logo Dragon Age II (SE, )  · Dziedzictwo  · Książę na wygnaniu  · Znak zabójcy  · Czarne Emporium  · Pakiet przedmiotów dla wszystkich klas  · Pakiet przedmiotów dla wszystkich klas II
Inkwizycja logo Dragon Age: Inkwizycja (ES, EI, EGR, )  · Gra wieloosobowa  · Intruz  · Szczęki Hakkona  · Zstąpienie  · Awarskie łupy  · Łupy qunari
Książki Powieści: Utracony tron · Powołanie · Rozłam · Cesarstwo masek · Last Flight
Antologie: Tevinter Nights
Inne:The World of Thedas Volume 1  · The World of Thedas Volume 2  · The Art of Dragon Age: Inquisition  · Hard in Hightown
Komiksy Origins  · Dragon Age (IDW)  · The Silent Grove · Those Who Speak · Until We Sleep  · Zabójca magów  · Knight Errant  · Deception  · Blue Wraith  · Dark Fortress
Filmy i seriale Dawn of the Seeker  · Warden’s Fall · Redemption
Inne Dragon Age Keep  · The Last Court  · Heroes of Dragon Age  · Dragon Age Journeys  · Dragon Age Legends  · Dragon Age (gra stołowa)
Advertisement