Chasyndzi

Chasyndzi, znani również jako dzicy Chasyndzi – ludzki klan wywodzący się z czasów starożytnych, obecnie stosunkowo nieliczny i rzadko spotykany poza Głuszą Korcari.

Historia

Kiedy około roku -1415 Starożytności Alamarri po raz pierwszy przybyli na tereny obecnego Fereldenu, część z nich zamieszkała na południu doliny, zajmując teren pokryty rozległym bagnistym lasem i mieszczącą się za nim tundrą, dziś znanymi jako Głusza Korcari. Klan zaczął być znany jako Chasyndzi – lud enigmatyczny, z reguły uznawany za pokojowy, posiadający szamanistyczne tradycje i ogromny szacunek dla magii. Inne relacje historyczne z tamtego okresu opisują ich jako dziwnych i nikczemnych ludzi opętanych przez mroczne żądze, a według starych opowieści minęły „niezliczone zimy”, zanim oddzielili się od pozostałych klanów Alamarri, a następnie zaatakowali ziemie leżące na północy, wspierani przez „białe cienie” i wynaturzone stworzenia z bagien. Rzekomo podbili wtedy Alamarri, opowieści nie są jednak zgodne co do tego, jak długo byli oni – o ile w ogóle – poddanymi Chasyndów. Według opowieści, Alamarri ostatecznie wybili chasyndzkich szamanów, którzy przy pomocy magii wzywali cienie, i wypędzili ich wojowników z powrotem na południe.

W roku -184 Starożytności wpływy Tevinteru na południu Thedas osłabły, jako że po zakończeniu Drugiej Plagi Imperium skoncentrowało się przede wszystkim na odbudowie i ochronie Minratusu, bardziej odległym terenom poświęcając mniej uwagi lub nie dbając o nie w ogóle. Chasyndzi wykorzystali tę okazję, żeby zdobyć fortecę w Ostagarze – starożytny posterunek obserwacyjny wzniesiony przez Tevinterczyków mający za zadanie odpierać chasyndzkie najazdy – jednak porzucili go niedługo później.

W roku 1:40 Boskiej, kiedy Alamarri zjednoczeni pod przywództwem wojownika Haftera pokonali mroczne pomioty, połączone siły Awarów i Chasyndów, wykorzystując panujący chaos, rozpoczęły inwazję na alamarskie ziemie, mając nadzieję na łatwe ich zajęcie. Przez dziesięć lat stoczono wiele bitew, jednak ostatecznie w roku 1:50 Boskiej Hafterowi udało się odeprzeć najeźdźców. Po porażce Awarowie osiedlili się głęboko w Górach Mroźnego Grzbietu, a Chasyndzi powrócili do Głuszy Korcari.

W Wieku Wież legendarna wiedźma Flemeth zdobyła wśród Chasyndów niewyobrażalną władzę. Jej córki, wiedźmy z Głuszy, poprowadziły na północ armię dzikich i innych, znacznie bardziej przerażających istot. Wspólnie stanowili niepokonaną siłę, dopóki nie przeszkodził im bohater Cormac, stojący na czele armii złożonej z wojowników Alamarri i krasnoludów z Orzammaru. Po serii przerażających bitew, wiedźmy zostały spalone, a Chasyndzi zostali niemalże całkowicie wybici. Od tamtego czasu Fereldeńczycy podejrzliwie spoglądają na leżące na południu lasy, traktując Chasyndów z podejrzliwością i nienawiścią, obawiając się, że kiedyś ponownie uda im się zebrać i ruszyć na ich kraj.

W roku 9:30 Smoka, po tym jak w Głuszy Korcari rozpoczęła się Piąta Plaga, wielu Chasyndów zostało zmuszonych do opuszczenia lasów i szukania schronienia na północy, wśród traktujących ich z pogardą Fereldeńczyków.

Kultura

Osadnictwo

Stara Stoyanka, chasyndzka szamanka

Chociaż w przeszłości Chasyndzi walczyli zarówno z Tevinterczykami, jak i Fereldeńczykami, obecnie są stosunkowo pokojowo nastawionym ludem, chociaż przez mieszkańców Fereldenu w dalszym ciągu postrzegani są jako prymitywni barbarzyńcy. Robią jednak wszystko, żeby wieść jak najbardziej godziwe życie w nieprzyjaznej głuszy, malując twarze i tworząc niewielkie społeczności, na których czele stoją szamani.

Według wielu opowieści, rzeczeni szamani nauczyli się magii od wiedźm z Głuszy, budzących tyle samo strachu, co podziwu, nawet jeżeli nigdy nie zdobyto niezbitych dowodów na to, że w ogóle istnieją. Wśród wszystkich plemion chasyndzkich najpopularniejsza jest opowieść o najpotężniejszej z wiedźm, Flemeth.

Chasyndzi mieszkają w niewielkich osadach, na które składają się proste domy i dziwnie wyglądające chaty wzniesione na palach, a nawet na wierzchołkach olbrzymich drzew Głuszy Korcari. Według niektórych przekazów, Chasyndzi zamieszkują nawet mroźne, pozbawione słońca pustkowia leżąca za głuszą.

Lud ten wielce szanuje osoby posiadające umiejętności niezbędne do życia w Głuszy, opracowali również system ukrytych znaków w stosach kamieni i rumowiskach. W ten sposób oznaczają szlaki, miejsca warte uwagi, jak również ostrzegają pobratymców w sposób niezrozumiały dla obcych. Co najciekawsze, znaki takie są nie do odróżnienia od zwykłych stosów kamieni.

Rzemiosło

Chasyndzki młot z motywami animistycznymi

Wiele aspektów chasyndzkiej kultury stanowi tajemnicę, wiadomo jednak, że są animistami wierzącymi w istnienie jakiegoś rodzaju bogów. Są również niezwykle przesądni i uważają, że niektórzy ludzie zostali ukochani przez bogów. Z tego też powodu bardzo często tworzą bronie kształtem przypominające zwierzęta – uważa się, że jeżeli Chasynd zabije kogoś uwielbianego przez bogów, ci omyłkowo mogą uznać, że osoba taka zginęła w ataku zwierzęcia, na którym wzorowana jest broń.

Inne bronie Chasyndów, takie jak chociażby łuki, ozdabiane są dziwnymi symbolami, często inspirowanymi naturą. Znani są jako lud silny, ponieważ wiele ich broni wymaga niemałej siły, żeby można było się nimi skutecznie posługiwać w walce. Najbardziej cenionym przez nich orężem są płaskie ostrza – miecze, które nosić mogą tylko najlepsi z ich wojowników. Wynika to z faktu, że wiedzę i umiejętności niezbędne do ich stworzenia posiadają wyłącznie nieliczni szamani.

Wytwory chasyndzkiego rzemiosła wyglądają w najlepszym razie na prymitywne. Wisiorki i amulety wykonywane są z kłów, kości albo pazurów zwierząt i zdają się być najbardziej popularne wśród Chasyndów, podobnie jak rzeźby poświęcone płodności. Ubrania ludu są wątpliwej jakości, nierzadko będąc ledwie pozszywanymi strzępami skóry ozdobionymi zębami lub kośćmi zwierząt, wydzielającymi ostrą woń garbowanej skóry i potu. Nawet chasyndzkie hełmy częściej stworzone są nie w celach ochronnych, a do odstraszania przeciwników.

Chasyndzka osada Dosov

Wbrew pozorom, Chasyndzi nie są jednak ignorantami w kwestii rzemiosła. Znaleźli sposób na wywoływanie halucynacji dzięki ekstraktowi z liści trupikorzenia, a ich umiejętności zielarskie pozwoliły im na stworzenie lodowych maści, które chronią przed mroźnymi zimami w głuszy. Ich umiejętności nie ograniczają się jednak do tworzenia mikstur – wiadomo, że potrafią uwarzyć nie tylko miód pitny, ale też alkohol znany jako „dzikie wino”. Ten drugi w rzeczywistości nie jest winem, a zbożowym napitkiem tworzonym z ryottu, bogatej w białko rośliny cenionej w Fereldenie, kupowanej z leżących na południu wiosek. Dzikie wino jest znacznie mocniejsze niż piwo i stanowi ulubiony alkohol Chasyndów.

Styl życia

Chociaż większość Chasyndów woli prowadzić spokojne życie, niektórzy spośród nich uwielbiają rozlew krwi. Zahartowani przez surowe warunku Głuszy, w której nieostrożni i słabi mają nikłe szanse na przeżycie, część dzikich oddaje się swojej prymitywnej naturze, napadając na inne klasy albo podstępem próbując zdobyć to, czego nie mogą sami wytworzyć lub wyhodować – czyli mniej więcej wszystkiego, co wartościowe. Chasyndzcy łupieżcy, znani przez Fereldeńczyków jako „tropiciele”, często opuszczają dzicz i podróżują w niewielkich grupach, poszukując łatwych celów w położonych na południu osadach. Dzicy są znani – a zarazem przeklinani – ze względu na umiejętności łowieckie i działania w ukryciu, niezbędne do wyśledzenia wartych uwagi celów. Cenią sobie zastawianie zasadzek, podczas których używają krótkich łuków z dziwnie zakrzywionymi strzałami. Grupy tropicieli są małe, żeby uniknąć wykrycia, a ich członkowie noszą lekkie pancerze, umożliwiające szybkie przemieszczanie się.

Chociaż większość Chasyndów nie udaje się na grabieże i zabija wyłącznie w ostateczności, niektórzy celowo, prawdopodobnie ze zwykłego okrucieństwa, zostawiają ofiary na powolną i bolesną śmierć, a według plotek, niektórzy Chasyndzi są kanibalami.

Legendy

Dużą rolę w chasyndzkiej kulturze odgrywają legendy. Znana jest na przykład opowieść o demonie imieniem Gazarath, który ponoć wciąż zamieszkuje Głuszę Korcari. Chasyndzi często również opowiadają historie o wiedźmach, mówiąc, że przybierają postacie zwierząt, by obserwować ich z ukrycia. Gdy dziecko rzekomo pozostanie bez opieki plemienia, wtedy zostaje porwane, zabierając malca do kryjówki, żeby później go pożreć. Szczególnie znana jest opowieść o Flemeth, która jest Matką Wiedźm.

Znani Chasyndzi

Cahir

• Cahir
• Czarnowidz
• Velcorminth – dowódca wojenny po Drugiej Plagdze
• Baba Zorya – Chasyndka mieszkająca w Głuszy Korcari
• Stara Stoyanka – chasyndzka wiedźma mieszkająca w Głuszy Korcari

Znane osady

• Dosov
• Tombigbee – sekretna osada znana jako „miasto na palach”, której położenie znane jest tylko Chasyndom.

Zobacz też

• Kodeks: Chasyndzi
• Kodeks: Głusza Korcari