Andrasta (ur. -203 Starożytności, zm. -170 Starożytności), znana również jako Oblubienica Stwórcy – prorokini, której nauki, skompilowane następnie w Pieśń Światła, stanowiły podwaliny pod założenie Zakonu. Pochodziła z plemion Alamarri, była córką Brony i wielkiego wodza jednego z klanów. Została wzięta przez Tevinterczyków w niewolę, a po powrocie na rodzinne ziemie zebrała wojska i rozpoczęła inwazję na magokratyczne imperium, wspierana przez inne plemiona barbarzyńskie, niewolników i – według Zakonu – Stwórcę.
Jest symbolem upadku potęgi Imperium. Chociaż przetrwało, jej działania doprowadziły do zniszczenia kultu Dawnych Bogów i stworzenia nowej wiary – andrastanizmu reprezentowanego przez Zakon, z którego w późniejszych wiekach wydzielił się Zakon Imperialny.
Życiorys[]
Dzieciństwo[]
Będąc małą dziewczynką, Andrasta wychowywała się pod okiem swej matki Brony i bawiła się z najbliższą przyjaciółką, Ealisay. Kiedy Andrasta śpiewała, Stwórca poprosił ją, żeby przestała, ponieważ płakał, słysząc jej przepiękny śpiew.
Dorosłość[]
Uroda, gracja i mądrość Andrasty oczarowała samego Stwórcę, więc zaproponował, że zabierze ją z tego niedoskonałego świata, by została jego Boską Oblubienicą. Kobieta miała jednak na ziemi męża i nie chciała go porzucić. Zamiast tego, ubłagała Stwórcę, by ten jeszcze raz powrócił do swego ludu. Poruszony jej gorliwymi prośbami obiecał, że jeśli ludzie odrzucą fałszywych bogów i ponownie zwrócą się ku niemu, stworzy im raj na ziemi.
Tevinterska niewola[]
Gdy do obecnego Denerim zawinęły statki Imperium, pojmały Andrastę i wywiozły na swoje ziemie, prawdopodobnie do Kirkwall lub Minratusu. Kiedy odwrócili się od niej Dawni Bogowie, przybył Stwórca, którego poprosiła o pomoc dla ludzi. Mimo jego niechęci, udało się jej go przekonać. Andrasta powróciła z niewoli do swojego ludu. Wraz ze swoim mężem Maferatem ruszyła na pierwsze ludzkie państwo.
Inwazja na Imperium[]
Andrasta stanęła na czele olbrzymiej armii składającej się z niewolników i barbarzyńców, która powiększała się wraz z każdym wyzwolonym spod rządów Tevinteru miastem, który w tamtych czasach rozciągał się od fortecy Adamant po Antivę i Wolne Marchie. Kobieta chciała ukarać Twvinterczyków za ich bałwochwalstwo, bo wierzyła, że Stwórca spełni obietnicę i stworzy ludziom raj, gdy tylko pozbędą się fałszywych bogów. Bóg obdarzył ją swoimi mocami, z pomocą których mogła razić wrogów.
Siła Tevinterczyków, czczących Dumata, Urthemiela i innych smoczych bogów, nie była w stanie równać się z siłą Stwórcy. Szeregi armii Andrasty powoli zaczęli zasilać również magowie i lojalni im niewolnicy. Z czasem – ze względu na brak taniej siły roboczej – zapasy w spichlerzach skończyły się, a jedynymi miastami, które w dalszym ciągu dobrze prosperowały, zostały Qarinus i Minratus. Andrasta rzuciłą Imperium Tevinter na kolana, a dzięki odnoszony przez nią zwycięstwom wielu ludzi nawróciło się i poczęło oddawać cześć Stwórcy.
Śmierć[]
Andrasta zginęła przez ułomność natury ludzkiej.
Mąż Andrasty, Maferat, widząc, jakim uwielbieniem powstańcy darzą Andrastę, i wiedząc, że nie może się z nią równać, przed bitwą o Minratus potajemnie spotkał się z magistrami i postanowił wydać im swoją żonę w zamian za ziemie i wpływy. Żona archonta Hessariana, Vasilia, nakazała ustawić stos i spalić na nim Andrastę, żeby pokazać wrogom Tevinteru, jak ginie ich przywódczyni. Hessarian, nie mogąc znieść widoku konającej w płomieniach kobiety, wyjął miecz i skrócił jej męki.
Według Zakonu, Andrasta została spalona w prastarym mieście Minratus, przed obliczem magów, z którymi walczyła, ale zamiast skonać w bólu, tak jak chcieli tego magowie, została oczyszczona przez ogień i zabrana przez Stwórcę do nieba, aby na zawsze stała u jego boku[1]. To właśnie w tym momencie, bóg odwrócił się od ludzi.
Dziedzictwo[]
Urna Świętych Prochów[]
Po spaleniu Andrasty jej prochy zostały zebrane przez jej wyznawców i sprowadzone z powrotem do Fereldenu, gdzie następnie spoczęły w Świątyni Świętych Prochów w Górach Mroźnego Grzbietu. Według legend prochy Andrasty miały cudowną moc uzdrawiania, pozwalając na wyleczenie każdej choroby, w tym ślepoty czy głuchoty. Przez stulecia badacze poszukiwali Urny Świętych Prochów lub dowodów potwierdzających jej autentyczność.
Zakon[]
Stojąca na czele armii Andrasta krzewiła wiarę w Stwórcę, która po jej śmierci jeszcze bardziej się umocniła, co ostatecznie doprowadziło do powstania Zakonu w roku 1:0 Boskiej. Jednym z podstawowych przykazań Zakonu jest: „Magia istnieje po to, by służyć człowiekowi, a nie władać nim”.
Święte Marsze[]
W jakiś czas po powstaniu Zakonu narodziła się idea Świętych Marszów, czyli krucjat mających na celu zniszczenie kultur niewyznających wiary w Stwórcę, inspirowana inwazją Andrasty na Imperium Tevinter. Na przestrzeni wieków Zakon zorganizował kilka Świętych Marszów, wymierzonych w elfy z Dalii, Starkhaven, Zakon Imperialny i qunari.
Ciekawostki[]
- Andrasta jest wzorowaną swoją rolą na takich postaciach jak Hun Atylla (inwazja barbarzyńców) i Jezus Chrystus (religia).
- Andrasta istniała naprawdę. Znana była jako celtycka buntowniczka, współpracująca z Budyką w celu wyzwolenia Brytów spod władzy Rzymu.
- W rozmowie Inkwizytora z Dorianem Tevinterczyk stwierdza, że według jego ludu i tamtejszego Zakonu Andrasta była potężną czarodziejką.
- Podczas rozmowy pomiędzy Serą a Kasandrą można usłyszeć, że mogła mieć rude włosy, chociaż w Those Who Speaks przedstawiona została w blond włosach.
Galeria[]
Zobacz też[]
Przypisy
- ↑ BioWare, „Dragon Age: Początek”, 2009 rok, rozmowa z zakonnikiem w Lothering.